Τα ναρκωτικά. Μία λέξη που κουβαλά μέσα της πόνο, απογοήτευση, φόβο. Μία λέξη που συνήθως φαντάζει μακρινή – μέχρι που γίνεται δική μας υπόθεση.

Τα ναρκωτικά. Μία λέξη που κουβαλά μέσα της πόνο, απογοήτευση, φόβο. Μία λέξη που συνήθως φαντάζει μακρινή – μέχρι που γίνεται δική μας υπόθεση.
Ο Dr. Ovide, παιδίατρος ψυχίατρος, προειδοποιεί: Υπάρχει μια σιωπηλή τραγωδία που εκτυλίσσεται στα σπίτια μας σήμερα και περιλαμβάνει τα πιο όμορφα κοσμήματά μας: τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας βρίσκονται σε καταστροφική συναισθηματική κατάσταση!
Η μυρωδιά, λένε, είναι μνήμη, το ίδιο και η γεύση, το ίδιο και ένα τραγούδι, ένας ήχος. Και έτσι είναι. Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι όταν μεγαλώσεις. Δεν με νοιάζει να αναμασάς τσιτάτα και συμβουλές που σου έδωσα κάποτε. Θα βρεις δικούς σου κανόνες, θα δοκιμάσεις στο χρόνο όλα όσα σου έχω πει. Άλλα θα τα πετάξεις, και άλλα θα τα κρατήσεις. Αλλά αυτό δεν θα είμαι εγώ. Θα είσαι εσύ, που απλά τα χρησιμοποίησες με τον δικό σου τρόπο.
Η εφηβεία αποτελεί μία από τις πιο συναρπαστικές, αλλά και απαιτητικές φάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου. Οι αλλαγές που συμβαίνουν κατά τη διάρκειά της δεν περιορίζονται μόνο στο σώμα, αλλά επηρεάζουν και τη λειτουργία του εγκεφάλου. Οι έφηβοι συχνά δείχνουν παρορμητικότητα, αναλαμβάνουν κινδύνους και παίρνουν βιαστικές αποφάσεις.
Είσαι άνθρωπος παρορμητικός που παίρνει αποφάσεις γρήγορα και χωρίς να τις πολυσκεφτείς; Τολμηρός χωρίς να φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες; Ή μήπως είσαι από εκείνους που προσχεδιάζουν τα πάντα και θέλουν να ξέρουν προς ποια κατεύθυνση βαδίζουν σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής τους; Κρέμεσαι από μισοτελειωμένες καταστάσεις κι επιτρέπεις σε απωθημένα να στοιχειώνουν τη ζωή σου;
Μέσα σε αυτό τον εκπληκτικό κόσμο που ζούμε, κάθε συνάντηση και κάθε ευκαιρία γνωριμίας εξυπηρετεί έναν σπουδαίο σκοπό. Τίποτα δεν συμβαίνει καθαρά από τύχη.
Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.
Αγαπημένε γονέα, γνωρίζω τους καθημερινούς σου αγώνες για την επιβίωση της οικογένειας, το καθημερινό σου τρέξιμο, τις έγνοιες σου για τα παιδιά σου, τα φροντιστήριά τους, τα προβλήματά τους. Σήμερα θα ήθελα να σου υπενθυμίσω κάτι πολύ σημαντικό ώστε να σε βοηθήσω να αντεπεξέρχεσαι πιο γαλήνια στην καθημερινότητα σου.
Όταν αρρώστησε η μητέρα μου, συνειδητοποίησα πρώτη φορά πως πλέον θύμιζε ελάχιστα την δυνατή γυναίκα που με μεγάλωσε. Μέτρησα τις ρυτίδες της, χάιδεψα τα ροζιασμένα χέρια της κι εντόπισα στο βλέμμα της την κούραση και την γλυκιά σοφία που κουβαλoύν όλοι οι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει.
Πόσοι νομίζεις ότι είναι; Παραπάνω;
Να σου πω εγώ. Όχι.
Είναι τρία, τέσσερα με τη βία πέντε άτομα.
Είναι αυτά τα άτομα που θα σε νιώσουν πριν μιλήσεις, που θα σε αγκαλιάσουν πριν το ζητήσεις, που θα σου δώσουν πριν το χρειαστείς.
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑