Πολλές φορές, συμβουλεύοντας κάποιον που έχει πρόβλημα συνεννόησης με ένα δικό του άνθρωπο, του προτείνουμε με θέρμη να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημά του σ’ αυτόν που του το προξενεί. Να του εξομολογηθεί τις σκέψεις του, την αντίρρησή του, την πίκρα του, το θυμό του. Ό,τι τέλος πάντων μπλοκάρει και ταλαιπωρεί τη σχέση τους. Συχνά μας απαντάει πως όχι, αυτό δε γίνεται.
Υπάρχουν πολλές σχέσεις που της χαρακτηρίζουμε ως παθολογικές αφού αντί για το αίσθημα της αγάπης κυριαρχούν άλλα συναισθήματα όπως το μίσος, ο πόνος και η απογοήτευση. Τα μέλη που συνάπτουν αυτές τις σχέσεις υπομένουν συνήθως στωικά την κατάσταση αφού θεωρούν πως καλύτερα να έχουν μία σχέση έστω και έτσι από το να μην έχουν καθόλου σχέση.
Έχω παρατηρήσει πως όσο λιγότερο υποκύπτω σε αυτή την τόσο κοινή συνήθεια, τόσο πιο ήρεμος νιώθω.
Συχνά μπορεί να σκεφτόμαστε: «Αν δεν ήμουν αναγκασμένη να ζω με τον τεμπελχανά τον άντρα μου και τα ανυπόφορα παιδιά μου, θα μπορούσα να ασχοληθώ με την προσωπική μου εξέλιξη…». Μεγάλο λάθος! Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι αποτελούν την πηγή της προσωπικής σας εξέλιξης.
Πιστεύω ότι πάντα είναι σημαντικό να θυμάστε τη σοφία αυτής της παραίνεσης, αλλά πουθενά τόσο πολύ όσο στο σπίτι. Όμως, αν και την έχουμε ακούσει όλοι μας τόσες φορές, ζούμε σύμφωνα με αυτή;
Οι σχέσεις που δημιουργούμε στη δουλειά μας μοιάζουν πολύ με τις σχέσεις που έχουμε με τα μέλη της οικογένειάς μας. Μπορεί να είναι υγιείς, μπορεί όμως να είναι και προβληματικές.
© 2024 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑
