Το να ζεις με ένα θυμωμένο άνθρωπο είναι δύσκολη δουλειά. Μπορεί να είναι κι επικίνδυνη ακόμα. Μπορεί να είναι και θανατηφόρα.
Ετικέτα: σχέσεις (Σελίδα 17 από 23)
Έχω κουραστεί να βλέπω (και να ακούω κυρίως) ανθρώπους να προσβάλλουν, να μειώνουν και να φέρνουν σε δύσκολη θέση φίλους, συγγενείς και γνωστούς τους, επειδή όπως δηλώνουν οι ίδιοι είναι πολύ ειλικρινείς.
Οι άνθρωποι που δημιουργούν εθιστικές σχέσεις, έχουν συχνά τις καλύτερες προθέσεις. Επιθυμούν ευτυχισμένες και υγιείς σχέσεις. Ωστόσο, κάτω από αυτές τις καλές προθέσεις βρίσκεται μία αγωνιώδης σύγκρουση με την οικειότητα. Με τον εθισμό τους να βασίζεται στο σεξ πρώτα και στην εξαρτητική αγάπη, υπάρχει πάντα ένας κρυφός πόθος: να δουν να ικανοποιούνται οι ανάγκες τους μέσα από συναίσθημα ανασφάλειας.
Σε προκαλώ να βγεις στο δρόμο. Να εστιάσεις στα βλέμματα ανθρώπων που περπατάνε μαζί. Τις περισσότερες φορές μηχανικά, αυτοματοποιημένα. Ανυπόμονοι να φτάσουν στον προορισμό τους, δε δίνουν την παραμικρή σημασία ο ένας στον άλλον ασχέτως αν περπατάνε σε απόσταση αναπνοής.
Έρχεται μια στιγμή στη ζωή που τα υλικά αγαθά παύουν να έχουν σημασία και συνειδητοποιούμε ότι το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή είναι οι συναισθηματικοί δεσμοί μας με τους ανθρώπους.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που η δυναμικότητά τους σε αναγκάζει να τους ξεχωρίσεις ανάμεσα σε πολλούς. Η ισχυρή προσωπικότητα τους είναι ευδιάκριτη ανάμεσα στο πλήθος. Και η έντονη αυτοπεποίθηση τους ορατή από μακριά.
Το να κρίνεις κάποιον αρνητικά με βάση αποκλειστικά το χρώμα, το φύλο, τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, το επάγγελμα ή την κοινωνική του τάξη δε σε κάνει ανώτερο. Γιατί δε ξέρεις την ιστορία του άλλου, αλλά μόνο μια επιφανειακή ιδιότητά του.
Η Lydia Sohn, συγγραφέας, ομιλήτρια και ιερέας, αφού ήρθε σε επαφή με ανθρώπους που είχαν δύο και τρεις φορές τα χρόνια της και προέρχονταν από διαφορετικά περιβάλλοντα και κουλτούρες, κατέληξε στο συμπέρασμα πως όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή καταγωγής, μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους και απολαμβάνουμε τις ίδιες χαρές.
Κανένας δεν είναι τέλειος. Το λέμε συχνά όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε τα λάθη μας. Όταν όμως πρόκειται για τους άλλους; Δεν έχουμε γεννηθεί όλοι με τις ίδιες ικανότητες και δυνάμεις. Αν συνέβαινε αυτό, θα ήμασταν όλοι πρωταθλητές και παράλληλα πάμπλουτοι και συγχρόνως διάσημοι τραγουδιστές της όπερας.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν απέρριψε ή δεν απορρίφθηκε αλλά και κανείς δεν μπορεί να δηλώσει άτρωτος μπροστά στον πόνο ότι εκδιώχθηκε, στο φόβο ότι θα μείνει μόνος ή ότι δεν θα βρει ποτέ τον άνθρωπο της ζωής του. Η αναζήτηση του έρωτα και της αγάπης αλλά κι ο φόβος της απόρριψης ή της μοναξιάς περπατούν χέρι-χέρι στις ζωές των ανθρώπων.
