Για χρόνια συμβαίνουν διάφορα πράγματα γύρω σου…
Ετικέτα: εαυτός (Σελίδα 7 από 8)
Η ζωή βρίσκεται σε μια συνεχή κατάσταση αλλαγής. Τίποτα δεν παραμένει όπως είναι. Όντα γεννιούνται, αναπτύσσονται, ωριμάζουν, φθείρονται και πεθαίνουν.
Σε σένα αναφέρομαι κακέ μου εαυτέ ή ακόμη πιο σωστά προγραμματισμένε, καλά κατάλαβες, σε σένα που περνιόσουν για καλός και άψογος. Γνωρίζεις ασφαλώς πόσες φορές με τρόμαξες, πόσες φορές με σταμάτησες. Με προφύλαξες από το να μη ζω, με δίκασες, με καταρράκωσες, με μάλωσες, με κρατούσες πίσω ωθώντας με να παρακολουθώ την ζωή μου μέσα από μια απαστράπτουσα κρυστάλλινη γυάλα χωρίς να μου επιτρέπεις να ζω, με έκανες να με μισώ, με απογοήτευσες.
Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί «τι θα συνέβαινε αν είχα απαντήσει εκείνη τη στιγμή;» Ή «γιατί δεν είπα αυτό που σκεφτόμουν;»
Ναι! Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν τον εαυτό τους είναι πολύ εκνευριστικοί! Πολλοί άνθρωποι δεν νιώθουν άνετα όταν σκέφτονται ότι πρέπει να μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους. Ταυτόχρονα, όμως, έχουν την απαίτηση από τους συντρόφους τους να τους αγαπούν!
Αυτοεκτίμηση σημαίνει εμπιστοσύνη στην ικανότητα της σκέψης μας, εμπιστοσύνη στην ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε τις βασικές προκλήσεις της ζωής μας και εμπιστοσύνη στο δικαίωμα για ευτυχία και επιτυχία. Σημαίνει επίσης, να νιώθουμε αξιοπρεπείς και άξιοι, να νιώθουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να εκφράσουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, να μένουμε πιστοί στις αξίες μας και να απολαμβάνουμε τους καρπούς των προσπαθειών μας. Nathaniel Branden
Ο καθένας έχει την ανάγκη για αυτοπραγμάτωση και αυτό δεν έχει να κάνει πάντα με την εκπλήρωση ενός στόχου αλλά έχει να κάνει με το να είσαι ευτυχισμένος από την ζωή σου.
Είναι θλιβερό αλλά αληθινό: ένα υπολογίσιμο ποσοστό ανθρώπων έχει τη συνήθεια να αποπαίρνει τον εαυτό του ή να τον κριτικάρει υπερβολικά. Λέμε (ή σκεφτόμαστε) πράγματα όπως «Είμαι πολύ χοντρός», «Δεν αξίζω καθόλου», ή «Ποτέ μου δεν κάνω τίποτα σωστό». Μήπως έχετε κι εσείς αυτή την άχρηστη αλλά τόσο κοινή συνήθεια;
Πριν από οτιδήποτε άλλο, είμαστε κόρες. Η σχέση μας με τη μητέρα μας είναι από τις πιο καθοριστικές στη ζωή μας και δεν είναι ποτέ απλή. Ακόμα κι όταν μητέρα και κόρη χωρίζονται στον τοκετό, ή αργότερα, ο δεσμός που τις δένει εξακολουθεί να είναι δυνατός, βαθύς και ανεξήγητος.
Είμαστε υπεύθυνοι ή παριστάνουμε τα θύματα; Παίρνουμε αποφάσεις που ευχαριστούν τους άλλους και μετά μετανιώνουμε και τους το βγάζουμε ξινό όλη τους τη ζωή; Γκρινιάζουμε ότι φταίνε οι άλλοι για όσα συμβαίνουν στη ζωή μας; Ο σύντροφός μας, οι ανάγκες της οικογένειας, ο κακός γείτονας, ο πρωθυπουργός, ο σπιούνος του γραφείου, το ωροσκόπιό μας;
