Αντί να σπαταλάς τεράστια ποσά ενέργειας ελπίζοντας να αλλάξεις τους πάντες και τα πάντα, άρχισε να αλλάζεις τον εαυτό σου. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις ότι έχει κολλήσει σε ένα οικείο σου μοτίβο, ρώτα τον εαυτό σου: «Πώς τα κατάφερα και ξαναζώ την ίδια εμπειρία;»
Κάπως έτσι λειτουργεί η πίστη: όταν πλέον εμπιστεύεσαι, με κάποιο σχεδόν μαγικό τρόπο, όλα ξεκαθαρίζουν. Αλλά έχουμε παρεξηγήσει τις έννοιες και έχουμε παρερμηνεύσει τις λέξεις που χρησιμοποιούμε αλόγιστα στην καθημερινότητα μας.
Συζητώντας με τους ανθρώπους, όταν ρωτάω τι έχουν κάνει ως τώρα για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, ακούω πολύ συχνά την απάντηση «υπομονή». Και εξηγούν “νόμιζα ότι θα άντεχα”, “περίμενα ότι ο άλλος θα το καταλάβει από μόνος του”, “πίστευα ότι μετά δεν θα με πειράζει τόσο”.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο που μεταβάλλεται. Η κοινωνία αλλάζει συνεχώς. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Το σώμα μας αλλάζει, όπως και αυτά που μπορούμε να κάνουμε με το σώμα μας. Τα ενδιαφέροντα και οι ανάγκες μας ευτυχώς εξελίσσονται, όπως και τα ενδιαφέροντα και οι ανάγκες των κοντινών μας ανθρώπων. Η οικονομική κατάστασή μας αλλάζει. Η παγκοσμιοποίηση αλλάζει τις κοινωνίες και τις αξίες. Τελικά, η μόνη αμετάβλητη πραγματικότητα είναι η ίδια η αλλαγή.
Λέγεται ότι σε αυτή τη ζωή μόνο δυο πράγματα είναι σίγουρα: ο θάνατος και οι φόροι. Όμως δεν είναι αλήθεια.
Υπάρχουν φορές που θα ήθελα να πω σε πολλούς ανθρώπους και ιδιαίτερα νέους «Η ευθύνη της ζωής σου είναι αποκλειστικά δική σου… Ανέλαβε την…»
Λίγοι από εμάς συνειδητοποιούμε τη δύναμη, την ελευθερία και τη γαλήνη που δημιουργείται από την κατάσταση της αποδοχής.
Υπάρχουν πολλά αξιώματα. Κάποια εκ πείρας αυταπόδεικτα, κάποια άλλα πιο φθαρτά. Τα πρώτα σε θυμώνουν, γιατί είναι η φύση τους αυταρχική κι απαιτούν να τα δεχτείς, χωρίς πολλά πάρε-δώσε. Τ’ άλλα, ευτυχώς, τα στήνεις στον τοίχο και τα σημαδεύεις με την επιμονή σου.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουν κάποιες κακές συνήθειες αλλά αισθάνονται πως είναι αδύνατο να απαλλαχθούν από αυτές.
