Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον κατέκριναν, τον χλεύασαν σε μεγάλο βαθμό, τον παρώδησαν και πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε αλλά και μετά το θάνατό του.

Στο πλαίσιο μιας εργασίας για το σχολείο του, ένας 12χρονος μαθητής της ΣΤ τάξης του δημοτικού, ο Άρης Βασιλείου, προβληματίζεται και γράφει ένα άρθρο – επιστολή για τον ρατσισμό.

«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;»

Άραγε πόσα έχουν γραφτεί για να ορίσουν την έννοια της ευτυχίας! Πολλά, κι όμως, ακόμη ο άνθρωπος την κυνηγά σαν να ήταν ένα άπιαστο όνειρο! Σαν να πρόκειται για μια αφηρημένη έννοια. Ουτοπική, ανέγγιχτη από το ανθρώπινο χέρι!