Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων. Κατά κάποια έννοια το λέμε αυτό, δεν υπάγεται βέβαια όλη η ανθρωπότητα σε αυτές μόνο τις τέσσερις κατηγορίες… Εκείνοι που δεν αντέχουν τη μοναξιά. Εκείνοι που νιώθουν ότι αντέχουν τη μοναξιά άμα χρειαστεί να το υποστούν. Εκείνοι που αισθάνονται ότι αγαπούν τη μοναξιά. Και κάποιοι που πιστεύουν πως, εντέλει, μοναξιά δεν υπάρχει, μια και παντού βρίσκεται ο Θεός…
Πόσο ψυχικό σθένος χρειάζεται η συγχώρεση και τι κρύβεται πίσω από μια συγγνώμη; Tι σημαίνουν και οι δύο αυτές λέξεις; Γιατί και στις δύο περιπτώσεις κάτι μας κρατάει πίσω;
Δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη σχεδόν ποτέ δεν αποφέρει τα ζητούμενα αποτελέσματα. Τα «καλά παιδιά», οι ευγενικές αυτές ψυχές που δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν ποτέ κανέναν και είναι πάντα πρόθυμοι και εξυπηρετικοί, παραχωρούν τα προνόμιά τους στους άλλους, δεν λένε όχι και δεν ζητάνε ποτέ τίποτα. Όλοι τους ξέρουμε, όλοι τους αναγνωρίζουμε, όλοι τους συμπαθούμε και όλοι κατά καιρούς πιάνουμε τον εαυτό μας να τους εκμεταλλευόμαστε!
Υπάρχει τρόπος για να ελέγχουμε τις συγκινήσεις. Κατ’ αρχήν θα πρέπει να υιοθετήσουμε μια θετική στάση. Η θετική σκοπιά μάς κάνει ικανούς να σταθμίσουμε την κάθε κατάσταση, να κρατήσουμε μια κάποια απόσταση από το πρόβλημα, ώστε να έχουμε μια πιο πλατιά, πιο αντικειμενική θεώρησή του.
Υπάρχουν κάτι φιλίες, που μπορεί να έρθουν αργά στη ζωή, την ώρα που όλα είναι τακτοποιημένα, την ώρα που τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, που έχεις συμβιβαστεί με την καθημερινότητα σου, την ώρα που ξέρεις πως όλα είναι κύκλοι, που κλείνουν, όταν έρθει η ώρα.
Μου άρεσε εκείνη η φράση που διάβασα σε μια εργασία πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις: Δε μένεις εκεί όπου δε σε θέλουν.
Η προσφορά λειτουργεί αμφίδρομα. Ωφελεί και τα δύο μέρη. Οι αποδέκτες ωφελούνται από το δώρο σας. Και εσείς ωφελείστε προσωπικά επειδή είστε οι δότες.
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑
