Οι άνθρωποι παίζουν. Μίγμα ξεχασμένης παιδικότητας και καθυστερημένης εφηβείας.
Σελίδα 137 από 163
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τύπος που τριγυρνούσε μ’ ένα τούβλο στο χέρι. Είχε αποφασίσει ότι κάθε φορά που θα τον ενοχλούσε κάποιος σε σημείο που να τον εξοργίζει, θα τον κοπανούσε με το τούβλο. Η μέθοδος ήταν λίγο παλαιολιθική, φαινόταν όμως αποτελεσματική – έτσι δεν είναι;
Για την ψυχολογία μας η συγχώρεση είναι ένα απαραίτητο βήμα προκειμένου να πάμε παρακάτω τη ζωή μας.
Ο Peck έλεγε πως «Η τάση να αποφεύγουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας και τη συμφυή με αυτά συναισθηματική φόρτιση πόνου, είναι η πρωταρχική βάση όλων των ψυχικών παθήσεων».
Η ζωή βρίσκεται σε μια συνεχή κατάσταση αλλαγής. Τίποτα δεν παραμένει όπως είναι. Όντα γεννιούνται, αναπτύσσονται, ωριμάζουν, φθείρονται και πεθαίνουν.
Ήταν μια γυναίκα που ήθελε να δίνει πολλές εξηγήσεις. Αφού διατύπωνε στον συνομιλητή της εκείνο που είχε να του πει, την κυρίευε κατόπιν το άγχος μήπως δεν του το εξήγησε όσο πρέπει σωστά. Μήπως δεν την καταλάβει, μήπως τον μπερδέψει, μήπως φταίει η ίδια για μια τυχόν κακή συνεννόηση.
Στην εποχή της τόσης ποικιλίας αλλά και του συμβιβασμού υπερτερεί το δεύτερο. Για έναν από τους δύο έστω.
Και ποιος δε θέλει να δέχεται περισσότερα. Κι όμως, από μικρούς, μας μαθαίνουν ότι είναι καλύτερα να δίνεις παρά να παίρνεις. Τα καλά παιδιά και, αργότερα, οι καλοί άνθρωποι ξέρουν να δίνουν και δεν έχουν το νου τους στο να πάρουν.
