Ναι…περνάει και αυτό! Δεν είσαι μόνος, ή μόνη…όλοι σχεδόν το έχουμε περάσει ή θα το περάσουμε. Στα δύσκολα είμαστε όλοι μαζί!
Σελίδα 135 από 163
Οι καταστάσεις και οι άνθρωποι που σας πληγώνουν μπορούν να σας αλλάξουν και να σας απομακρύνουν από τον πραγματικό σας εαυτό: ένα δυνατό, τολμηρό και ελεύθερο άνθρωπο που αξίζει να είναι ευτυχισμένος.
Ποιος δεν έχει συναντήσει διπρόσωπους ανθρώπους στη ζωή του; Εκείνους που άλλα λένε μπροστά σου και άλλα από πίσω σου. Είναι εκείνοι, που έχουν ένα καρφιτσωμένο χαμόγελο και μόλις γυρίσεις την πλάτη σου, το πετάνε στο καλάθι των αχρήστων. Εκείνοι που πολύ εύκολα θα σε μαχαιρώσουν κρυφά και μετά θα σε ρωτήσουν, πού χτύπησες.
Αλήθεια, μήπως όλοι μας κάποιες φορές χτίζουμε μάντρες και στρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας; Πώς θα ξεφύγουμε από τον εγωκεντρισμό μας και πώς θα συμβιβαστούμε με τις ανάγκες των άλλων;
Ας θυμηθούμε όλοι, λοιπόν, εκείνο το μάθημα που διαβάζαμε εδώ κι ένα μήνα, τελικά έπεσαν όλα όσα δεν είχαμε δώσει σημασία και πατώσαμε…
Ο αλλόκοτος όσο και πολύτιμος ρόλος της διαίσθησης πάντοτε υπήρξε ομιχλώδης και ελκυστικός για τους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος γεννιέται με σκοπό να χαίρεται τη ζωή. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς δεν το αντιλαμβανόμαστε νωρίς κι αναμοχλεύουμε τις στάχτες μας για καιρό. Έρμαια των ανασφαλειών και του εγωισμού μας κατατρώμε το μέσα μας και χάνουμε το νόημα της ζωής, που είναι να προχωράμε. Ό,τι και να συμβαίνει, όπως κι αν έρθουν τα πράγματα, έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας να προχωράμε. Γιατί η ζωή συνεχίζεται.
Υπάρχουν διάφορες εντάσεις στις συναισθηματικές σχέσεις που δημιουργούμε με τους γύρω μας. Στο ένα άκρο είναι οι καθημερινές σχέσεις χωρίς πολλές υποχρεώσεις, υπερβολικές δεσμεύσεις ή μεγάλη σημασία, τις οποίες, προτιμώ να τις ονομάζω γενικά διασταυρώσεις. Και τις ονομάζω έτσι, γιατί έτσι λειτουργούν: οι δρόμοι ενός άντρα και μιας γυναίκας πλησιάζουν και πλησιάζουν, ώσπου κάποια στιγμή εφάπτονται.
Η αληθινή αγάπη στη φιλική ερωτική συγγενική σχέση αναπνέει χάρη στην αποδοχή και τον σεβασμό. Όταν δεν υπάρχουν αυτά, ερωτευόμαστε τον έρωτα στο πρόσωπο του άλλου, αγαπάμε την ίδια την αγάπη, αυτό που ενσαρκώνει ο άλλος για μας, αλλά όχι τον ίδιον.
Συγνώμη εαυτέ μου…..Συγνώμη ψυχή μου που σε πόνεσα τόσο. Συγνώμη που σε άφησα μονάχη σου να περιπλανιέσαι σε δρόμους ξένους, τρομακτικούς, διαφορετικούς από εσένα. Συγνώμη που δεν είχα το θάρρος να σε ‘’αντικρίσω’’ και να παραδεχτώ τα λάθη μου. Δεν μπορούσα….Τώρα πια το παραδέχομαι. Έβλεπα και καταλάβαινα τις ανάγκες σου, τα παράπονά σου, τα προβλήματά σου κι όμως δεν ήθελα να τα ομολογήσω.
