Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι τα παιδιά κάνουν χρήση ναρκωτικών όταν αυτή είναι περιστασιακή, στο πρώτο ή στο δεύτερο στάδιο, εκτός κι αν σας το πουν.
Σελίδα 129 από 163
Μία πολύ ευαίσθητη ιστορία που έγραψε ο Μάνος Χατζηδάκις, για την αγάπη και την αντοχή της στον χρόνο.
Συνέβη κάτι αναπάντεχο.
Έσκισα τη σιωπή μου. Όλα εκείνα τα ανείπωτα που σφράγιζαν τη μιλιά μου, έτσι στριμωγμένα όπως ήταν, ξεχύθηκαν άτακτα και όρμησαν επάνω τους.
Μη με ρωτάτε ποιοι ήταν, δεν θα σας πω.
Φτάνει να ξέρετε πως είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι με όλους εκείνους που υποτάσσουν τις φωνές με εκβιασμούς, τρικλοποδιές, με το στανιό.
Για πάρα πολλούς από εμάς, το να είμαστε αληθινοί απέναντι στον εαυτό μας παρουσιάζει δυσκολίες. Φοβόμαστε ότι μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να πέσουμε θύματα γελοιοποίησης ή ακόμα χειρότερα, απόρριψης. Καλύτερα λοιπόν να μην το διακινδυνεύσουμε, λέμε.
Έμαθα – ότι παίρνει χρόνια να οικοδομήσεις εμπιστοσύνη,
και αρκούν μερικά δευτερόλεπτα για να την καταστρέψεις.
Την αδικία την είδες, δεν την σταμάτησες, δεν έκανες τίποτα για να την αποτρέψεις. Κάτι πήγες να πεις, σαν να διαμαρτυρήθηκες, αλλά σε πρόλαβαν οι «λογικοί»:
Σώπα καημένε, τον κόσμο εσύ θα τον αλλάξεις; Μπελάδες μη γυρεύεις.
«Μα, τι θα πει ο κόσμος;» Ερώτημα ζωής. Από τις πλέον καίριες φράσεις, που αφυπνίζουν ακόμη και ζωντανούς πεθαμένους. Κυρίως αυτούς! Σ’ αυτούς εξάλλου απευθύνεται, η θεία αυτή διερώτηση.
«Σε θαυμάζω… τόσο πολύ… μέχρι να μου δείξεις θαυμασμό. Μόλις αρχίζεις να με θαυμάζεις, ο στόχος έχει επιτευχθεί. Χάνω το ενδιαφέρον μου… Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, γιατί δεν έχω μάθει να επενδύω συναισθηματικά, δεν έχω μάθει να δίνω, δεν έχω μάθει να αγαπώ».
