Κατηγορία: Σκέψεις (Σελίδα 5 από 34)

Αλήθεια πείτε μου. Με τη λογική προσπαθείτε να κολλήσετε τα κομμάτια μίας καρδιάς που εσείς οι ίδιοι κάνατε σμπαράλια;
Με τι θράσος εισβάλετε ξανά στη ζωή ενός ανθρώπου που ήσασταν υπαίτιοι για τα συντρίμμια που αφήσατε;
Πώς έχετε την απαίτηση να σας δώσει ακόμα μια ευκαιρία, όταν πετάξατε στα σκουπίδια αυτές που ήδη είχατε;
Πώς τολμάτε να τον λέτε εγωιστή επειδή δεν θέλει να ξαναπονέσει;

Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που θα αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας είναι το γεγονός ότι ορισμένες φορές θα υπάρχουν άνθρωποι, που δεν θα θέλουν να είναι μέρος της ζωής μας.

Κάθε φορά που βρισκόταν μπροστά μου ένα ποτήρι νερό που δεν ήταν ούτε γεμάτο, μα ούτε κι άδειο, σκεφτόμουν πως θα το χαρακτήριζα. Μισογεμάτο η μισοάδειο;

Ακούσαμε πολλά παραμύθια, πήξαμε σε λουλούδια και αγάπες για το καλό μας… Για το καλό μου να μη δίνω πολλά και να μη δίνομαι για να μη θεωρηθώ σίγουρη. Για το καλό σου να μη της στείλεις πρώτος μήνυμα, μη σε περάσει και για πέφτουλα. Για το καλό του ενώ το πάθος του είναι η μουσική και η κιθάρα να μην ακολουθήσει την αγάπη του γιατί το μέλλον είναι αβέβαιο του χώρου και να καταλήξει αυτό που σπούδασε, δάσκαλος.

Όνειρα… Ξέρεις ποια εννοώ, εκείνα που κάνεις όταν είσαι ξύπνιος, όταν ένα γλυκό χαμόγελο σου δίνει το ερέθισμα να πλάθεις ιστορίες, όταν μια ματιά ξεσηκώνει το είναι σου, όταν μια καλημέρα ομορφαίνει τη μέρα σου, όταν μια καληνύχτα σε συντροφεύει στα όνειρά σου…

Υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν τις λιακάδες, που απέκτησες με τόσο κόπο, σε παρασύρουν στη βροχή τους και σε αφήνουν εκεί, κλέβοντας τον δικό σου φως από τον κόσμο σου.

“Να προσέχεις”, μου ‘λεγε ένας φίλος μου. “Να προσέχεις γιατί δίνεσαι ολόψυχα στους ανθρώπους. Το θεωρείς υποχρέωση και καθήκον απέναντι στην ανθρώπινη ψυχή. Ταυτίζεσαι μαζί τους, ενστερνίζεσαι το πρόβλημά τους. Αλλά αναρωτήσου, πόσοι από αυτούς που τους έδωσες και το τελευταίο κομματάκι ψυχής που σου ‘χει απομείνει θα έκαναν το ίδιο και για σένα;”