Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα ρωτήσει τον μπαμπά μου: «Μπαμπά, πως αγαπάνε οι άνθρωποι;» και μου απάντησε… «Έλα να σου δείξω..» Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου… «Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!» μου είπε….. «Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.» Και συνέχισα εγώ… «Και πώς μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;»… «Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!», είπε και με αγκάλιασε ξανά.
Κάνεις κάτι που σου αρέσει… Αυτό πάει καλά. Ξαφνικά βγαίνεις απ’ το συνηθισμένο και ξεχωρίζεις.
Συνηθίζει δυστυχώς κανείς τα πάντα. Τόσο την κατάθλιψη όσο και την ευτυχία. Ακόμα και την ανοησία, την αναλγησία, τη φτώχεια και την πείνα, την φιλαργυρία, την υποκρισία.
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός… Έτσι λέει ο σοφός λαός κι εσύ θυμάσαι όλα εκείνα τα αστραφτερά μπιχλιμπίδια που κάποτε μάζευες.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Έρωτα τον λένε. Πολλοί τον ζουν. Άλλοι σωστά κι άλλοι λάθος. Βλέπεις δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης. Όπως του υπαγορεύει του καθενός το μέσα του, εκείνοι οι άτακτοι χτύποι της καρδιάς, έτσι και τον ζει.
Θα τις δεις να περπατάνε μέσα στον κόσμο ανέγγιχτες κι αγέρωχες. Είναι εκείνη η πάστα γυναικών που ποτέ δεν είχαν ανάγκη τίποτα και κανέναν, αν δε το ήθελαν οι ίδιες.
Η ζωή είναι για αυτούς που τολμούν. Για όσους θέλουν. Για όσους ονειρεύονται. Για όσους αγαπούν. Για όσους θαυμάζουν. Για όσους γελάνε.
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑
