Φταίει το ζαβό το ριζικό μας, έγραψε κάποτε ο Βάρναλης. Για να το απογειώσει κάποιους στίχους παρακάτω, δηλώνοντας ότι φταίει το κεφάλι το κακό μας.
Κατηγορία: Σκέψεις (Σελίδα 21 από 34)
Να λάμπεις δια της απουσίας σου από όλα όσα σε μειώνουν και σε φθείρουν. Να ξεμακραίνεις από ότι σε αλλοιώνει και σε καταστρέφει ως προσωπικότητα.
Ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει τα πάντα, κάθε είδους ανοιχτή πληγή, κάθε είδους δυσάρεστη ανάμνηση που μπορεί να τριγυρνάει στο μυαλό και πεισματικά να μένει ζωντανή, χωρίς να θέλει να σβήσει.
Όταν ήμουν μικρός μου έλεγες ότι τα παραμύθια πρέπει να έχουν δράκους για να κατανοούμε την έννοια του happy end.
Ξέρω έχω γίνει πολύ παράξενη τελευταία. Μη μου θυμώνεις και μη μου ζητάς να σου εξηγήσω. Δεν φταις εσύ.
Μεγαλώνω και δεν έχω χρόνο για χάσιμο, μεγαλώνω και δεν έχω καμία όρεξη να σε κάνω να με συμπαθήσεις ούτε και να είσαι μαζί μου με το στανιό.
Ξέρω πώς είναι, το έχω περάσει κι εγώ. Χωρίζεις, κάνεις τη ζωή σου, ξενυχτάς με φίλους, με γκόμενες, με τυχάρπαστους κι ορκίζεσαι πως δεν υπήρξες ποτέ καλύτερα. Το λες όταν δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν για το πού είσαι και τι κάνεις, το λες όταν ξυπνάς το πρωί με γκόμενες που δε θα γυρνούσες να κοιτάξεις στο φως της μέρας.
Ξεκινάει η ζωή σου και αρχίζεις να μετράς τους ανθρώπους δίπλα σου. Συνήθως είστε αρκετοί στο ίδιο βαγόνι.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα ρωτήσει τον μπαμπά μου: «Μπαμπά, πως αγαπάνε οι άνθρωποι;» και μου απάντησε… «Έλα να σου δείξω..» Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου… «Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!» μου είπε….. «Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.» Και συνέχισα εγώ… «Και πώς μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;»… «Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!», είπε και με αγκάλιασε ξανά.
