Μπορεί να λένε ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για τους άντρες. Μπορεί και να έχουν δίκιο.
Κατηγορία: Σκέψεις (Σελίδα 20 από 34)
Τους συναντάμε μέσα στη καθημερινότητά μας, μέσα στην εβδομάδα μας, στις στιγμές μας, μέσα σε όλη μας τη ζωή, τους συναντάμε παντού.
Υπάρχουν φορές που θα ήθελα να πω σε πολλούς ανθρώπους και ιδιαίτερα νέους «Η ευθύνη της ζωής σου είναι αποκλειστικά δική σου… Ανέλαβε την…»
Πριν κρίνεις κάποιον άνθρωπέ μου, κάνε μία στάση στα άδυτα της ψυχής του. Πέρασε από τα σοκάκια της καρδιάς του. Βάδισε στο παρελθόν του. Φτάσε μέχρι το παρόν του. Και ακολούθησε βήμα με βήμα την διαδρομή του.
Για πες. Τι θυμάσαι; Θυμάσαι τη μπλε ποδιά; Το πολυτονικό; Το δάχτυλο ψηλά; Το «κυρία, κυρία…»; Θυμάσαι τον κουλουρά; Το κουλούρι με τα γαριδάκια; Τη μυρωδιά του μπλε τετραδίου;
Δεν μένουνε μόνοι τους οι άνθρωποι επειδή είναι αδύναμοι. Μένουνε μόνοι τους επειδή είναι δυνατοί. Επειδή δεν κουμπώνουν εύκολα σε όλες τις αγκαλιές. Δεν κάνουνε εκπτώσεις στα συναισθήματα τους.
Υπάρχουν πολλά αξιώματα. Κάποια εκ πείρας αυταπόδεικτα, κάποια άλλα πιο φθαρτά. Τα πρώτα σε θυμώνουν, γιατί είναι η φύση τους αυταρχική κι απαιτούν να τα δεχτείς, χωρίς πολλά πάρε-δώσε. Τ’ άλλα, ευτυχώς, τα στήνεις στον τοίχο και τα σημαδεύεις με την επιμονή σου.
Μερικές φορές χρειάζεται να «φάει» κανείς μια δυνατή κλωτσιά για να συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί από τα πράγματα. Κινδυνεύεις να γίνεις ένα θύμα πρώτης γραμμής, αν έχεις σε μεγαλύτερη προτεραιότητα την απόκτηση υλικών αγαθών και όχι την ανθρώπινη ζωή, ιδιαίτερα τη δική σου.
Κι αν ήσουν μνήμη, θα επέλεγα να σε κρατήσω μέσα στην καρδιά μου για πάντα. Τώρα πια είναι το μόνο μέρος όπου μπορώ να σε βρω, να σε συναντήσω.
