Η σιωπή μάτια μου, κάνει τον μεγαλύτερο θόρυβο!
Κατηγορία: Σκέψεις (Σελίδα 18 από 34)
Οτιδήποτε τελειώνει στη ζωή μας, μας κάνει να αισθανόμαστε εξαιρετικά άβολα. Ένα όμορφο ταξίδι, μια σχέση, μια δουλειά.
Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη ώστε τελικά αυτό που της δίνει και ομορφιά και ουσία είναι να βουτάς στο άγνωστο και να ζεις τη στιγμή χωρίς προσδοκίες, προϋποθέσεις και «υπογεγραμμένα συμβόλαια». Τη βαθύτερη σοφία, για να σταθούμε μπροστά στο άγνωστο χωρίς φόβο, η ψυχή μας τη διαθέτει από τότε που γεννιόμαστε ή μάλλον από τη στιγμή της σύλληψής μας. Γι’ αυτό τα παιδιά έχουν αυτό που εμείς, οι ενήλικες, ονομάζουμε «άγνοια κινδύνου».
Προχωράς, μεγαλώνεις μα ακόμα δεν έμαθες πως η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο ξένοιαστη σαν καλοκαίρι. Θέλει λίγο απ’ το σκοτάδι του χειμώνα, μια μυρωδιά άνοιξης και την φθινοπωρινή της μελαγχολία.
Όταν ήσουν μικρός, θαρρούσες κι εσύ πως το βράδυ βγαίνουν τα φαντάσματα; Πώς υπήρχε κάτι τρομακτικό στο σκοτάδι, ικανό να σε απειλεί, να σε τρομοκρατήσει και να διαταράξει την ψυχική ηρεμία σου;
Κι έρχεται η ώρα που λες ως εδώ. Ως εδώ με το φιλότιμο, ως εδώ με την υπομονή, ως εδώ με το πάτημα στον κάλο.
Η ζωή είναι σαν τη θάλασσα, δε δίνει δεκάρα αν δεν ξέρεις κολύμπι. Ανατρεπτική, άδικη και σκληρή πολλές φορές, αλλά και τόσο προκλητικά εθιστική, που θες να ρουφήξεις κάθε σταγόνα της.
Δεν αρκούν 40 μέρες να καθαρίσει μια ψυχή. Η κάθαρση γίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή. Κι αντί για σαπούνι και νερό, πλένεται με το καλό.
Έχω κουραστεί να βλέπω (και να ακούω κυρίως) ανθρώπους να προσβάλλουν, να μειώνουν και να φέρνουν σε δύσκολη θέση φίλους, συγγενείς και γνωστούς τους, επειδή όπως δηλώνουν οι ίδιοι είναι πολύ ειλικρινείς.
