…η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο με τους μεγαλύτερους φόβους σου ξανά και ξανά, όχι για να σε τιμωρήσει,αλλά για να σε λυτρώσει.
Κατηγορία: Σκέψεις (Σελίδα 15 από 34)
Να τον αγαπάς τον εαυτό σου, όπως είναι, με τα παραπανίσια κιλά, με την κοιλίτσα που προεξέχει, με τα μαγουλάκια που φουσκώνουν, με τα ρούχα τα άτιμα που στενεύουν στα καλά καθούμενα.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, έρημοι, μετανάστες στην ίδια τους τη πόλη. Αιχμάλωτοι από τις σκέψεις τους και τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν αψηφώντας οποιονδήποτε και αν βρίσκεται μπροστά τους. Θλιμμένοι, άκεφοι, που περπατούν με το κεφάλι τους ψηλά, υποδεικνύοντας πάντα το καλύτερό τους εαυτό.
Είναι φορές που παρατηρούμε μια συμπεριφορά από κάποιον συνάνθρωπό μας, που δεν μας αρέσει και δίνουμε κάποια ερμηνεία.
Εμείς οι άνθρωποι τις έχουμε εύκολες τις ζόρικες κουβέντες. Εύκολα βγάζουμε άσχημα συμπεράσματα, κρεμάμε ταμπέλες, παρεξηγούμε, χαρακτηρίζουμε.
Η Ευγνωμοσύνη είναι το παν. Ευγνωμοσύνη για τα πάντα. Που δεν έχουμε πόλεμο, που είμαστε υγιείς, που έχουμε ένα ζεστό κρεβάτι στο τέλος μιας δύσκολης μέρας.
Το χειρότερο όλων είναι να συνηθίζεις… Να συνηθίζεις τον πόνο, να βλέπεις τη βαρβαρότητα και να μην σου κάνει εντύπωση καμιά. Να αισθάνεσαι μα να μη νιώθεις το παγωμένο, γυάλινο βλέμμα του ανθρώπου που κάθεται σ’ ένα παγκάκι περιμένοντας το τίποτα.
Πόση οργή, πόση θλίψη έχω μέσα μου βλέποντας γύρω μου ανθρώπους σε βολεμένες πραγματικότητες.
