Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι τα παιδιά κάνουν χρήση ναρκωτικών όταν αυτή είναι περιστασιακή, στο πρώτο ή στο δεύτερο στάδιο, εκτός κι αν σας το πουν.
Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι τα παιδιά κάνουν χρήση ναρκωτικών όταν αυτή είναι περιστασιακή, στο πρώτο ή στο δεύτερο στάδιο, εκτός κι αν σας το πουν.
Αν μπορούσε να γραφτεί το όνομά τους δίπλα σε μια λέξη, θα πήγαινε και θα κολλούσε στην «προσδοκία».
Δυστυχώς η υπερβολική καλοσύνη σχεδόν ποτέ δεν αποφέρει τα ζητούμενα αποτελέσματα. Τα «καλά παιδιά», οι ευγενικές αυτές ψυχές που δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν ποτέ κανέναν και είναι πάντα πρόθυμοι και εξυπηρετικοί, παραχωρούν τα προνόμιά τους στους άλλους, δεν λένε όχι και δεν ζητάνε ποτέ τίποτα. Όλοι τους ξέρουμε, όλοι τους αναγνωρίζουμε, όλοι τους συμπαθούμε και όλοι κατά καιρούς πιάνουμε τον εαυτό μας να τους εκμεταλλευόμαστε!
Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.
Το παιδί στα πρώτα χρόνια της ζωής του εξαρτιέται από τον γονιό του για τα πάντα. Αυτός το ταΐζει, το προστατεύει, το διδάσκει, του κάνει παρέα και το ψυχαγωγεί.
Μερικές από τις πιο σημαντικές και υπολογίσιμες ανθρώπινες ιδιότητες – αυτοπεποίθηση, ανάληψη ρίσκου, υπομονή, ανεξαρτησία – μπορεί να εμποδιστούν στην ανάπτυξή τους από τους αόρατους τρόπους με τους οποίους επικοινωνούμε με τα παιδιά μας.
Τα παιδιά γνωρίζουν για μας περισσότερα από όσο εμείς για τον εαυτό μας. Ξεχωρίζουν αυτόματα ποιος είναι καλός άνθρωπος, τις προθέσεις του, την ψυχική του ποιότητα.
Τυχαία βρέθηκα να παρακολουθώ ένα γαλλικό ντοκιμαντέρ και το θέμα με συνάρπασε. Αναφερόταν στο ερώτημα: «Πότε και πώς πρέπει να μιλάμε στα μικρά παιδιά για το θάνατο;»
© 2024 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑