“Μια ζωή περίμενα μια αγκαλιά απ’ την μάνα μου.
Όπως εγώ την ήθελα. Όπως και όσο εγώ το θελα να με σφίξει. Να ναι διακριτική και δοτική μαζί. Να το κάνει λαμβάνοντας υπόψη της τους δικούς μου φόβους, τις κρυφές μου επιθυμίες. Να σεβαστεί τους δικούς μου δισταγμούς.
Περισσότερα
Καιρό τώρα θέλω να σου μιλήσω μα το αποφεύγω. Θέλω να σου γράψω για μας. Για σένα και για μένα μαμά! Νιώθω, όμως, πως δεν υπάρχει λόγος να το αναβάλλω άλλο…
Περισσότερα
Όχι, δεν χρειάζεται να είσαι εύπορος για να αφήνεις το παιδί σου να ξοδεύει αλόγιστα το χρήμα. Όχι, αυτό δεν είναι φαινόμενο των πλουσίων.
Συνήθως ο πατέρας είναι αυτός ο οποίος εδραιώνει στην ψυχή του παιδιού το συναίσθημα της ασφάλειας. Θεωρείται ο προστάτης και ο υπερασπιστής της οικογένειας.
Δώρα, δώρα, δώρα… Κι αυτό που αναρωτιέμαι συνεχώς, είναι τι κερδίζει ένα παιδί από όλο αυτό. Ποιος ο λόγος που τους χαρίζουμε ένα σωρό άχρηστα αντικείμενα;
Το μικρού μήκους φιλμ που ακολουθεί δείχνει με έναν καθαρό τρόπο την αγωνία ενός παιδιού με δυσλεξία, το οποίο λόγω διαφορετικών εγκεφαλικών λειτουργιών που συμβαίνουν στο μυαλό του, αδυνατεί να παρακολουθήσει τα μαθήματα στην τάξη του όπως είναι δομημένα σήμερα και τα οποία απευθύνονται σε εντελώς διαφορετικό εγκεφαλικό σύστημα από το δικό του.
Οι σχέσεις απαιτούν καθημερινές αποφάσεις και αυτό με τη σειρά του δημιουργεί προϋποθέσεις για να δημιουργηθούν τυχόν λάθη. Όσο πιο σύνθετη είναι η σχέση, τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες για λάθη. Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση εφήβων – γονέων, όπου πολλές φορές οι γονείς μπορεί να λαμβάνουν λανθασμένες αποφάσεις, οι οποίες οδηγούν σε λάθη, παραβίαση ψυχολογικών ορίων και σε έλλειψη ψυχικής ανθεκτικότητας.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε ως τη στιγμή που πεθαίνουμε, οι γονείς μας είναι δυο πέτρες περασμένες στο λαιμό μας. Από εμάς εξαρτάται, το αν οι πέτρες αυτές θα είναι δυο βράχοι που θα μας κρατούν σκυμμένους και αδύναμους να υψώσουμε το ανάστημά μας και να διεκδικήσουμε τη ζωή μας, ή δυο μικρές πολύτιμες πέτρες φορεμένες στο λαιμό μας σαν κόσμημα. Γιατί αυτή, είναι η μόνη επιλογή μας.
Κοιτάω τα παιδιά μου να παίζουν στην παραλία.
Ο γιος μου χτίζει κάστρα και η κόρη μου περνάει από πάνω και του τα γκρεμίζει.
Μαλώνουν, μουτρώνουν και τα ξαναβρίσκουν πάνω από μια γρανίτα φράουλα.
Δεν ξέρω πώς είναι αυτή η σχέση.
Δεν την έζησα ποτέ.
© 2023 Σχεσεις και Συναισθηματα
