Για πάρα πολλούς από εμάς, το να είμαστε αληθινοί απέναντι στον εαυτό μας παρουσιάζει δυσκολίες. Φοβόμαστε ότι μ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να πέσουμε θύματα γελοιοποίησης ή ακόμα χειρότερα, απόρριψης. Καλύτερα λοιπόν να μην το διακινδυνεύσουμε, λέμε.
Κατηγορία: Βιβλίο (Σελίδα 10 από 14)
Ένα από τα βασικά ζητήματα που χρειάζεται να αρχίσουμε να εξερευνάμε είναι η θεραπεία του ξεχασμένου παιδιού μέσα μας, που οι περισσότεροι από μας το έχουμε αγνοήσει για πάρα πολύ καιρό.
Ο κόσμος συνήθως ταυτίζει το να είναι ευτυχισμένος με το να χαίρεται αυτό που του συμβαίνει. Λέει κανείς: «είμαι τόσο ευτυχισμένος!» την ημέρα που όλα πάνε κατ’ ευχήν, ή κάθε φορά που βιώνει κάτι ευχάριστο.
- Άδεια
Δώσε στον εαυτό σου την άδεια να αισθάνεται άσχημα, να έχει ανάγκη από βοήθεια, να είναι ευάλωτος…
Έχω δει πολλούς θυμωμένους ανθρώπους να μην δέρνουν, να μην απειλούν, να μην βρίζουν, να μην κατηγορούν. Κάνουν όμως μούτρα, βυθίζονται στη μιζέρια τους, βλέπουν τηλεόραση με τις ώρες, βγαίνουν για περίπατο και δε μιλούν σε κανέναν. Οι μεγάλοι περίπατοι δεν τους βοηθούν σε τίποτα. Τους κάνουν μελαγχολικούς και κατηφείς. Αν κάποιος τους ρωτήσει τι συμβαίνει, αυτοί συνήθως λένε «Τίποτα» ή «Άμα δεν καταλαβαίνεις από μόνος σου, τι να σου πω» ή «Θέλω να μείνω για λίγο μόνος μου.»
Το να είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και για τις πράξεις μας είναι αυτονόητο για κάθε ενήλικο. Τότε γιατί τόσο λίγοι ενήλικοι θεωρούν τον εαυτό τους υπεύθυνο;
Επειδή ο άνθρωπος ρέπει στην αμεριμνησία και τη νωθρότητα, συνεχώς αναβάλλει τις σοβαρές αποφάσεις του, τις βαθιές τίμιες εκτιμήσεις του, την αυτοκριτική και τους απολογισμούς του, για τότε που δε γίνεται πια να τις απωθήσει. Γιατί έρχεται ένας καιρός, ευτυχώς, που οι εκτιμήσεις τούτες, οι απολογισμοί, οι αυτοκριτικές, δεν αναβάλλονται: Δεν πάει άλλο!
Υπάρχουν διάφορες εντάσεις στις συναισθηματικές σχέσεις που δημιουργούμε με τους γύρω μας. Στο ένα άκρο είναι οι καθημερινές σχέσεις χωρίς πολλές υποχρεώσεις, υπερβολικές δεσμεύσεις ή μεγάλη σημασία, τις οποίες, προτιμώ να τις ονομάζω γενικά διασταυρώσεις. Και τις ονομάζω έτσι, γιατί έτσι λειτουργούν: οι δρόμοι ενός άντρα και μιας γυναίκας πλησιάζουν και πλησιάζουν, ώσπου κάποια στιγμή εφάπτονται.
Ύστερα από μια απογοήτευση στη ζωή, είναι δύσκολο να σκεφτούμε πώς γίνεται να ευτυχήσουμε ξανά.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τύπος που τριγυρνούσε μ’ ένα τούβλο στο χέρι. Είχε αποφασίσει ότι κάθε φορά που θα τον ενοχλούσε κάποιος σε σημείο που να τον εξοργίζει, θα τον κοπανούσε με το τούβλο. Η μέθοδος ήταν λίγο παλαιολιθική, φαινόταν όμως αποτελεσματική – έτσι δεν είναι;
