Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, έρημοι, μετανάστες στην ίδια τους τη πόλη. Αιχμάλωτοι από τις σκέψεις τους και τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν αψηφώντας οποιονδήποτε και αν βρίσκεται μπροστά τους. Θλιμμένοι, άκεφοι, που περπατούν με το κεφάλι τους ψηλά, υποδεικνύοντας πάντα το καλύτερό τους εαυτό.
Έχεις συναντήσει ανθρώπους που έλεγαν όλα τα σωστά πράγματα, αλλά όταν βρισκόσουν μαζί τους κάτι δε σου πήγαινε καλά;
Είναι φορές που παρατηρούμε μια συμπεριφορά από κάποιον συνάνθρωπό μας, που δεν μας αρέσει και δίνουμε κάποια ερμηνεία.
Το μικρού μήκους φιλμ που ακολουθεί δείχνει με έναν καθαρό τρόπο την αγωνία ενός παιδιού με δυσλεξία, το οποίο λόγω διαφορετικών εγκεφαλικών λειτουργιών που συμβαίνουν στο μυαλό του, αδυνατεί να παρακολουθήσει τα μαθήματα στην τάξη του όπως είναι δομημένα σήμερα και τα οποία απευθύνονται σε εντελώς διαφορετικό εγκεφαλικό σύστημα από το δικό του.
Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.
Εμείς οι άνθρωποι τις έχουμε εύκολες τις ζόρικες κουβέντες. Εύκολα βγάζουμε άσχημα συμπεράσματα, κρεμάμε ταμπέλες, παρεξηγούμε, χαρακτηρίζουμε.
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑
