Κυκλοφορούν δύο διδαχές για το πώς να αντιμετωπίζουμε τούτη τη ζωή στον κόσμο και τις ακούμε συχνά.
Συντάκτης: kiriakim (Σελίδα 115 από 159)
«Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς» κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Έτσι μας έμαθαν στα παραμύθια! Μεγαλώσαμε με την αίσθηση ότι προσπαθούμε πολύ μέχρι να φτάσουμε στο πολυπόθητο γεγονός (συμβίωση-γάμος) και μετά το κενό.
«Όταν τα παιδιά ενηλικιώνονται και φεύγουν από το σπίτι είναι φυσιολογικό να νιώθετε κενό και θλίψη».
Επειδή η αγάπη είναι οικουμενικά αναγκαία, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν να την εξασφαλίσουν. Την απαιτούν από τους άλλους, χωρίς να την προσφέρουν οι ίδιοι σε αντάλλαγμα.
Τα άτομα που μας προξενούν θυμό είναι μια ισχυρή πηγή σοφίας, καθώς φέρνουν στο φως τα αδύνατα σημεία μας και γίνονται καθρέπτης στον οποίον κοιταζόμαστε. Ο Αριστοφάνης έλεγε ότι «οι σοφοί άνθρωποι μαθαίνουν πολλά από τους εχθρούς τους».
Είναι γεγονός ότι πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι, όσες θεωρίες κι αν μελετήσει ο νους μας, όσες συμβουλές κι αν ακούσουν τα ώτα μας, όσα «εγώ σίγουρα θα το’ κανα» κι αν πει το στόμα μας, τη δεδομένη στιγμή, καταλήγουμε να τα κάνουμε θάλασσα.
Μάθε να ακούς αυτό που βλέπεις! Μάθε να δέχεσαι και να καταλαβαίνεις τα μηνύματα που σου στέλνουν τα μάτια του κάθε ανθρώπου. Μηνύματα τα οποία με λόγια δεν λέγονται, μόνο μέσω των ματιών είναι πιο εύκολο να σταλούν και να λεχθούν.
Η επικοινωνία μεταξύ των συντρόφων αποτελεί δομικό στοιχείο για την ταυτότητα του ζευγαριού. Χτίζεται με την πάροδο του χρόνου και είναι το αποτέλεσμα συνάντησης των δύο προσώπων. Αποτελεί τη συνέχεια των «εαυτών» των συντρόφων.
Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι το να λένε στο παιδί τους ενθαρρυντικά λόγια ή λόγια αγάπης φτάνει για να τα κάνουν να αγαπάνε τον εαυτό τους, να πιστεύουν στις δυνατότητες τους και να μεταχειρίζονται τον εαυτό τους με αξιοπρέπεια και αγάπη. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή.
