«ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, από τότε που μπήκες στην εφηβεία δυσκολεύομαι να σου μιλήσω. Έχω μπερδευτεί τελείως. Σου λέω να φέρεσαι πιο ώριμα να είσαι πιο υπεύθυνος αλλά εσύ γίνεσαι έξαλλος. Από την άλλη, όταν σε αντιμετωπίζω σαν παιδί πάλι έξαλλος γίνεσαι.
Συντάκτης: kiriakim (Σελίδα 112 από 158)
Όλοι μας, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, θέλουμε και ζητάμε την αποδοχή. Μας αρέσει να αρέσουμε κι όσο και να μη μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάποιος, αν ακούσουμε ή μάθουμε είτε από τον ίδιο είτε από τρίτο ότι μας συμπάθησε, μέσα μας σχηματίζεται ένα χαμόγελο.
Έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις και εμφανίζονται σαν φαντάσματα, σαν ξωτικά και σε στοιχειώνουν…
ΕΚΔΙΚΗΣΗ, ένα «πιάτο που τρώγεται κρύο» ή μήπως το «αγαπημένο, όξινο φρούτο» των εμμονικών ανθρώπων οι οποίοι αδυνατούν να διαχειριστούν τις αρνητικές εμπειρίες;
Σε σένα Άνθρωπε. Σε σένα και σε μένα απευθύνομαι. Και ερωτώ: «Ένιωσες, αλήθεια, «Ευχαριστώ», για ό,τι καθημερινά σου δίδεται απλόχερα σ’ αυτό το επί γης ταξίδι;»
Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, εγωιστές. Ποτέ δεν παραδεχόμαστε τα λάθη μας. Έχουμε μάθει μία ζωή να ρίχνουμε ευθύνες χωρίς εμείς να αναλάβουμε καμία. Έχουμε συνηθίσει στο να κρίνουμε μόνο τους άλλους, χωρίς να κοιτάμε και λίγο τον εαυτό μας.
Πρόκειται για ένα πανάρχαιο έθιμο που τηρείται πιστά σε κάθε μεριά της χώρας. Κάθε τέτοια μέρα ένα λουλουδένιο στεφάνι στολίζει τις πόρτες των σπιτιών.
