Στη ζωή μας γνωρίζουμε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν. Σε άλλους δίνουμε κι από άλλους παίρνουμε. Με άλλους μιλάμε, με άλλους φιλιόμαστε. Άλλους αγκαλιάζουμε, άλλους ερωτευόμαστε. Σε άλλους κλαίμε και σε άλλους γελάμε. Άλλοι μένουν χαραγμένοι στη μνήμη μας, άλλους ξεχνάμε σε δευτερόλεπτα κι άλλους τους αγαπάμε για πάντα.
Έλαβα ένα e-mail με τίτλο «Οι απόψεις του George Carlin για τα γηρατειά». Είναι από αυτά τα e-mails που σε παρακινούν να τα προωθήσεις σε 8,10,12 φίλους σου και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το σβήσω. Ωστόσο, η φράση που έχω βάλει και στον τίτλο «Χαρείτε τη βόλτα. Δεν υπάρχει εισιτήριο επιστροφής» σε συνδυασμό με το θέμα των γηρατειών που όσο να’ ναι αποτελεί ένα υπόγειο άγχος μου, με έκανε να το διαβάσω.
Η Ερμιόνη σπούδασε κάτι που δεν αγαπούσε, μόνο και μόνο για να μην πάει κόντρα στον πατέρα της.
Η 4η Ιουνίου καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα κατά της Επιθετικότητας εναντίον των Παιδιών το 1983, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Το σώμα μας το ίδιο μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά ότι είναι ο εκφραστής της ψυχικής μας κατάστασης. Και τα δύο συνυπάρχουν με αξιοζήλευτη ισορροπία και στο σώμα μας αποτυπώνεται ότι υπάρχει μέσα στον ψυχικό μας κόσμο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το να είσαι 40 με 50 ετών είναι μια περίεργη περίοδος καθώς βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο γενιές και ανακαλύπτεις πόσο σύντομη είναι η ζωή. Αυτή είναι η περίοδος που ανακαλύπτεις ότι η συνείδησή σου είναι αυτή που δημιουργεί και καταστρέφει τα πάντα σε αυτό τον κόσμο.
Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα σχετικά με το κάπνισμα και το πώς, δυστυχώς, επηρεάζει την καθημερινότητα των ανθρώπων, ειδικά των μη καπνιστών, θα ήθελα να παραθέσω τη δική μου άποψη πάνω σ’ αυτό διότι έχω βρεθεί και στις δύο πλευρές.
Είναι σπουδαίο χάρισμα να μπορεί κανείς να κάνει τους αγαπημένους του ανθρώπους να γελούν.
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑
