Ο έρωτας που πονάει, είναι ο χειρότερος έρωτας!
Ίσως όμως τελικά δεν υπάρχει λάθος; Ίσως όλα γίνονται με ένα σκοπό για να μάθω; Ίσως τα λάθη μας είναι αυτά που μας διδάσκουν;
Ίσως πρώτα πρέπει να ραγίσει η καρδιά σου για να βρεις την πραγματική αγάπη, ανακαλύπτοντας τον εαυτό σου;
Ίσως πρώτα πρέπει να πέσεις για να σηκωθείς ξανά, μαθαίνοντας ποσό δύσκολο είναι να ξανασταθείς μπροστά στον Έρωτα, στον ίδιο Έρωτα που σου τα πήρε όλα;
Δεν είναι εύκολο να επανέλθεις, χρειάζεται χρόνος, ενέργεια, επιθυμία για ζωή και δύναμη για να πεις «εγώ συνεχίζω» αγκαλιάζοντας τις πληγές μου. Οι πληγές αυτές που ακόμα και το χάδι τους πονάει…
Και έτσι μαθαίνεις, ξαναμαθαίνεις και στην ουσία σου διδάσκεται η γνώση της αγάπης του εαυτού σου. Αυτός ο εαυτός που χρόνια ήταν στην άκρη και τώρα βγαίνει μπροστά και σαν μικρό παιδί ζητάει πίσω ότι του πήραν και εσύ οφείλεις να του τα επιστρέψεις!
Γιατί όταν συναντήσεις την πραγματική αγάπη, εκεί δεν υπάρχουν ερωτήσεις, δεν υπάρχει δράμα, δεν υπάρχουν δάκρυα και ατέλειωτες μοναχικές νύχτες… Θα είναι μια ήρεμη και στοργική Αγάπη!
Γιατί η πραγματική αγάπη μαθαίνει τον άνθρωπο να είναι η καλύτερη του εκδοχή, βγάζει τις πιο αγνές ποιότητες από μέσα του και πάνω από όλα τον μαθαίνει να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ απέναντι στο εαυτό του!
Πηγή: Sylvia Gogiyska