Η ζωή με κατάθλιψη είναι σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια μαύρη τρύπα χωρίς καμία διέξοδο. Η ζωή με άγχος σε κάνει να νιώθεις σαν να «τρελαίνεσαι».

Η κατάθλιψη σου στερεί κάθε σου κίνητρο για να κάνεις το οτιδήποτε, αλλά το άγχος σε κάνει να σκέφτεσαι ότι πρέπει συνεχώς να κάνεις κάτι. Η κατάθλιψη σου δημιουργεί σκέψεις όπως «Δεν αξίζει να σηκωθείς σήμερα από το κρεβάτι σου» ή «Δεν αξίζεις, είσαι ανόητος και κανείς δεν ενδιαφέρεται για εσένα».  Αν και όλα είναι στο μυαλό σου, με κάποιο τρόπο καταλήγεις να τα πιστεύεις. Το άγχος συνεχώς σου δημιουργεί σκέψεις «τι θα γινόταν αν».

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα όταν ζεις με κατάθλιψη και με αγχώδη διαταραχή. Το ένα σε κάνει να μη θες να κάνεις τίποτα, ενώ το άλλο σε κάνει να τρομοκρατείσαι στη σκέψη ότι μπορεί να χάσεις κάτι και να μείνεις πίσω.

Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν γιατί οι άνθρωποι με κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται. Είναι επειδή συνεχώς παλεύουν με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Εγώ ζω και με τα δύο. Είναι τρομακτικό να ζει κανείς με το ένα, αλλά η ζωή και με τα δύο είναι ο απόλυτος εφιάλτης. Το άγχος με δυσκολεύει όταν οδηγώ για την ψυχοθεραπεία κάθε εβδομάδα. Συνεχώς υπεραναλύω τα πάντα, ανεξαρτήτως του πόσο σημαντικό ή ασήμαντο είναι αντικειμενικά το κάθε ζήτημα.

Καθώς οδηγώ προς τη συνεδρία, το στομάχι μου πονά. Αρχίζουν να ιδρώνουν οι παλάμες μου και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Νιώθω να τρέμω και να ζαλίζομαι, αλλά συνεχίζω να οδηγώ, επειδή ξέρω ότι η ψυχοθεραπεία θα με βοηθήσει.

Ακόμα τρομοκρατούμαι όταν χτυπάω το κουδούνι και λέω το όνομά μου. Πάντα σκέφτομαι ότι θα πω κάτι λάθος, όταν θα μπερδευτώ ή ότι θα στραβοπατήσω και θα πέσω καθώς θα μπαίνω στο γραφείο. Ποτέ δεν έχει γίνει τίποτα από αυτά, αλλά το άγχος δημιουργεί αυτό τον συνεχή φόβο.

Δεν έχω έλεγχο των σκέψεών μου, ούτε και του σώματός μου, καθώς προσπαθώ να το ηρεμήσω. Ο νους μου ήδη με κάνει να ζαλίζομαι όσο πλησιάζω στον προορισμό μου. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν οι συνεδρίες μου. Με έχουν βοηθήσει με τόσους πολλούς τρόπους.

Είναι απλώς το γεγονός ότι αγχώνομαι να της πω όλα όσα έχω νιώσει από την τελευταία μας συνάντηση και μετά. Το να της πω ότι είχα μια δύσκολη εβδομάδα είναι αρκετά δύσκολο, αλλά το γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο.

Γιατί ήταν άσχημη η τελευταία εβδομάδα για μένα; Γιατί νιώθω θλίψη και θυμό όταν τίποτα δεν πάει στραβά στη ζωή μου; Γιατί συνεχώς νιώθω ένα λάθος και ότι δεν είμαι αρκετά καλή για κανέναν όσο κι αν προσπαθώ; Τέτοιες σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου.

Το να ξυπνώ στη μέση της νύχτας από έναν έντονο εφιάλτη επίσης με τρομοκρατεί. Τίποτα δεν τον προκαλεί, απλώς εμφανίζεται, αφού ακόμα και στον ύπνο μου είμαι σε κατάσταση ετοιμότητας και οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να ξεκινήσει μια κρίση πανικού.

Προσπαθώ να εξηγήσω στη θεραπεύτριά μου ότι είχα έναν εφιάλτη. Εκείνη μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ, εγώ όμως όχι. Κάθομαι για ώρες ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, κοιτώντας απλώς το ταβάνι επειδή το άγχος μου έχει ξυπνήσει κάθε μικρή ή μεγάλη σκέψη.

Αναρωτιέμαι για το επόμενο πρωί. Θα νιώσω το κίνητρο να ετοιμαστώ και να πάω στην εργασία μου με όρεξη ή θα συρθώ απλώς μέχρι εκεί, περιμένοντας να περάσουν οι βασανιστικές 8 ώρες; Όμως, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πονάω ή πόσο άυπνη και κουρασμένη είμαι. Εκείνοι βλέπουν μια ορεξάτη κοπέλα που απολαμβάνει τη ζωή της. Εύχομαι να ένιωθα μόνο το τελευταίο και τίποτα από τα υπόλοιπα.

Αυτή είναι η δύσκολη πραγματικότητα του να ζει κανείς με κατάθλιψη και αγχώδη διαταραχή. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, άνθρωποι που ζουν δίπλα μας. Υπάρχει θεραπεία και υπάρχουν λύσεις, αρκεί κανείς να αποφασίσει να παλέψει με αυτό και αρκεί να έχει στήριξη.

Πηγή: Jordan Marie