Το παρόν βρίσκεται πέρα από τους προσδιορισμούς μας. Είναι όπως είναι. Μπορείς όμως να έχεις προσδοκίες για το μέλλον και για το πώς θα έπρεπε να είναι. Μπορείς να αγαπάς στο παρόν, μόνο αν η αγάπη σου δεν έχει προσδοκία, απαίτηση, μόνον αν είναι δίχως όρους.
Επίσης, αν αγαπάς μόνο έναν άνθρωπο και όχι και έναν άλλο, τότε δεν μπορείς ποτέ να αγαπάς στο παρόν. Αν η αγάπη σου είναι σχέση και όχι εσωτερική κατάσταση, δεν μπορείς να αγαπάς στο παρόν. Αν λέω πως μπορώ να αγαπώ μόνον εσένα, τότε, όταν δεν είσαι εδώ, δεν θα αγαπώ. Επί είκοσι τρεις ώρες θα είμαι χωρίς αγάπη και μόνο μια ώρα, όταν είμαι μαζί σου, θα αγαπώ. Είναι αδύνατο αυτό!
Δεν γίνεται να είσαι σε κατάσταση αγάπης τη μια στιγμή και την άλλη να μην είσαι.
Αν είμαι υγιής, είμαι υγιής όλο το εικοσιτετράωρο. Είναι αδύνατο να είμαι υγιής μια ώρα και άρρωστος τις υπόλοιπες είκοσι τρεις. Η υγεία δεν είναι σχέση, αλλά κατάσταση της ύπαρξης.
Η αγάπη δεν είναι σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, αλλά εσωτερική κατάσταση.
Αν αγαπάς, αγαπάς όλο τον κόσμο. Αγαπάς ακόμα κι όταν είσαι μόνος σου, όταν δεν είναι κανένας άλλος μαζί σου. Είναι ακριβώς σαν την αναπνοή. Αν κάνω όρκο πως θα αναπνέω μόνο όταν είμαι μαζί σου, μόνο θάνατος θα ακολουθήσει. Η αναπνοή δεν είναι σχέση, δεν είναι εξαρτημένη από καμιά σχέση. Για το αιθερικό σώμα, η αγάπη είναι ακριβώς σαν την αναπνοή. Είναι η αναπνοή του.
Έτσι λοιπόν ή αγαπάς ή δεν αγαπάς. Το είδος της αγάπης που έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα είναι πολύ επικίνδυνο. Ούτε καν η αρρώστια δεν έχει προκαλέσει τόσες ανοησίες όσες έχει προκαλέσει αυτή η δήθεν αγάπη. Ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι άρρωστη, εξαιτίας αυτής της λανθασμένης ιδέας για την αγάπη.
Όπου κι αν βρίσκεσαι, απλώνεται το άρωμα της αγάπης σου. Και αυτή η αγάπη έχει τη δική της ανταπόκριση, το δικό της αντίλαλο.
Η πραγματική αγάπη δεν είναι λειτουργία του εγώ. Το εγώ ζητά συνεχώς δύναμη κι έτσι ακόμη κι όταν νομίζεις πως αγαπάς, επειδή δεν είναι πραγματική η αγάπη σου, αλλά απλώς μέρος του εγώ σου, θα είναι βίαιη. Όποτε αγαπάμε, πρόκειται για βία, για ένα είδος πολέμου. Πατέρας και γιος, μητέρα και κόρη, άντρας και γυναίκα δεν αγαπιούνται, τους έχουμε μετατρέψει σε εχθρούς. Μαλώνουν συνεχώς και μόνο όταν δεν μαλώνουν λέμε ότι υπάρχει αγάπη. Ο ορισμός είναι αρνητικός. Ανάμεσα σε δύο μάχες υπάρχει ένα κενό, ένα διάστημα ειρήνης.
Στην πραγματικότητα όμως, ανάμεσα σε δύο πολέμους δεν υπάρχει δυνατότητα ειρήνης. Η δήθεν ειρήνη είναι απλώς μια προετοιμασία για τον επερχόμενο πόλεμο. Δεν υπάρχει ειρήνη ανάμεσα στους συζύγους, δεν υπάρχει αγάπη. Το κενό που ονομάζουμε αγάπη είναι μια απλή προετοιμασία για τον επόμενο καυγά. Νομίζουμε ότι υπάρχει υγεία, όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο αρρώστιες και νομίζουμε ότι υπάρχει αγάπη, όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο καυγάδες. Δεν είναι αγάπη αυτό. Είναι απλώς ένα κενό ανάμεσα στους καυγάδες. Δεν μπορείς να καυγαδίζεις συνεχώς όλο το εικοσιτετράωρο, έτσι κάποια στιγμή αρχίζεις να αγαπάς τον εχθρό σου.
Η αγάπη δεν είναι σχέση, αλλά εσωτερική κατάσταση. Αν έρχεται σ’ εσένα η αγάπη ως εσωτερική κατάσταση, τότε το δεύτερο σώμα σου, το αιθερικό, γίνεται ήρεμο, χωρίς εντάσεις, χαλαρωμένο. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι έντασης στο δεύτερο σώμα, αλλά μιλάω για εκείνον που μπορεί να γίνει ευκολότερα κατανοητός. Επειδή νομίζουμε ότι ξέρουμε την αγάπη, μπορούμε να το συζητήσουμε.