Μια φορά και έναν καιρό, ένας μικρός φωτεινός ήλιος βρέθηκε στην είσοδο ενός μεγάλου δωματίου. Προχωρώντας, ανακάλυψε ότι το δωμάτιο αυτό ήταν ένας τεράστιος διάδρομος. Ένας διάδρομος σκεπασμένος με μαγικούς καθρέφτες.
Καθώς προχωρούσε, οι μαγικοί καθρέφτες, άρχισαν να κάνουν τον διάδρομο μεγαλύτερο, με τα φωτεινότερα χρώματα που είχε δει ποτέ στη ζωή του ο μικρός φωτεινός ήλιος.
Ανοίγονταν μπροστά του και άλλες διαδρομές που με μεγάλη ευχαρίστηση έμπαινε και τις ανακάλυπτε, και κάθε μία από αυτούς και ένας άλλος κόσμος.
Και παντού αυτά τα χρώματα, αυτή η αίσθηση του απείρου που υπάρχει τόσο στα ψηλά βουνά που αγγίζουν τον ουρανό, όσο και στον μυστηριώδη πατέρα ωκεανό.
Του άρεσε τόσο αυτό το παιχνίδι που περπατούσε, περπατούσε συνεπαρμένος ολότελα χαμένος στο όνειρο.
Αλλά σιγά-σιγά τα χρώματα άρχισαν να χάνονται, να επικρατεί σκοτάδι, μέχρι που προς μεγάλη του λύπη έφτασε στο τέρμα του μεγάλου διαδρόμου.
Εκεί υπήρχε η πόρτα της εξόδου και πολύ μα πολύ σκοτάδι. Δεν υπήρχε δρόμος για γυρισμό.
Ο μικρός φωτεινός ήλιος έβαλε τα κλάματα γιατί έχασε αυτό που πίστευε πιο όμορφο και σημαντικό μέχρι τώρα.
Πέρασε ωστόσο τη πόρτα της εξόδου με επιφύλαξη.
Εκεί συνάντησε έναν άλλο μικρό φωτεινό ήλιο.
Μα καλά, γιατί κλαις; Δεν κατάλαβες ακόμα ότι εσύ ήσουν που έδινες φως στους μαγικούς καθρέφτες και αυτοί δημιουργούσαν τη πλάση και το όνειρο;
Η πόρτα της εξόδου στη πραγματικότητα μπορεί να οδηγήσει στην επιστροφή σου στον μεγάλο φωτεινό ήλιο ή αν θες μπορείς να μπεις σε έναν άλλον διάδρομο με μαγικούς καθρέφτες…
Ενημέρωση: Το Sxeseis-kai-sunaisthimata περιέχει διαφημίσεις Google . Δεν κοστίζουν κάτι σε εσάς, όμως κάνοντας ένα κλικ σε αυτές, λαμβάνει μια πολύ μικρή προμήθεια που το βοηθάει να συντηρείται.