Σαν παιδιά, η ζωή μας εξαρτάται από την έγκριση, την αγάπη και τη στήριξή μας από τους γονείς. Δεν έχουμε άλλο τρόπο να επιβιώσουμε και να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας, παρά μόνο μέσα από τα μάτια τους.
Χρειάζεται να αφήσουμε την ανάγκη να μας εγκρίνουν, να μας αγαπούν και να μας στηρίζουν οι γονείς μας.
Γιατί θα έπρεπε σαν ενήλικες να κρατηθούμε από αυτή την ανάγκη;
Δεν είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε τώρα τη δική μας ζωή;
Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε;
Είμαστε καλοί άνθρωποι;
Είμαστε ικανοί;
Το έχουμε αποδείξει στον εαυτό μας και στους άλλους;
Γιατί αυτή η προσκόλληση να μας εγκρίνουν αυτές οι συγκεκριμένες ψυχές που ονομάζουμε γονείς μας;
Είναι φωτισμένοι;
Μας γνωρίζουν καλύτερα απ’ ό,τι γνωρίζουμε εμείς τον εαυτό μας;
Μας ξέρουν καλύτερα από εκείνους που μας αποδέχονται και μας αγαπούν;
Μπορούμε να ζήσουμε δημιουργική και ευτυχισμένη ζωή χωρίς την αποδοχή και τη στήριξή τους;
Είναι ειδήμονες στην αξιολόγηση των ανθρώπων;
Είναι γνώστες του ανθρώπινου νου;
Είναι τέλειοι;
Έχουν πετύχει με το σύστημα πεποιθήσεών τους να δημιουργήσουν ζωή ευτυχίας και αγάπης;
Θέλουμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους;
Είναι ελεύθεροι από τους παιδικούς προγραμματισμούς τους;
Είναι η αντίληψή τους αμερόληπτη – ελεύθερη από τις δικές τους παιδικές εμπειρίες;
Είναι αντικειμενικοί ή υποκειμενικοί στην αντίληψή τους;
Αν δεν μας εγκρίνουν, είναι αυτό μια προσπάθεια να μας βοηθήσουν ή να μας διαπλάσουν;
Είναι οι καλύτεροι άνθρωποι στην αξιολόγηση άλλων;
Είναι οι καλύτεροι άνθρωποι στην αξιολόγησή μας;
Πώς σχετίζεται η αγάπη και ο σεβασμός μας προς αυτούς με την ανάγκη για την αγάπη και την έγκρισή τους;
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να αγαπάμε και να σεβόμαστε τους γονείς μας και το να χρειαζόμαστε την αγάπη και το σεβασμό τους;
Μπορούμε να τους αγαπάμε, να τους σεβόμαστε και να τους στηρίζουμε, χωρίς να χρειαζόμαστε την αγάπη, το σεβασμό και τη στήριξή τους;
Θέλουμε να χρειαζόμαστε αγάπη ή να δίνουμε αγάπη;
Αν είμαστε σε ηλικία πάνω από 20 χρονών, είναι καιρός να αφήσουμε την ανάγκη και να αρχίσουμε να δίνουμε. Μπορούμε να αγαπάμε, να σεβόμαστε και να στηρίζουμε τους γονείς μας όταν μας χρειάζονται, χωρίς να χρειαζόμαστε την έγκριση ή την αγάπη ή τη στήριξή τους.
Προφανώς, θα θέλαμε να κάνουμε το ίδιο με τα παιδιά μας, να τα αγαπάμε και να τα στηρίζουμε χωρίς να χρειαζόμαστε να παίρνουμε απ’ αυτά.
Θέλουμε τα παιδιά μας να χρειάζονται την έγκρισή μας ή να ζουν τη ζωή τους σύμφωνα με την εσωτερική τους φωνή;
Θέλουμε να μας υπακούνε ή να εκπληρώνουν το πεπρωμένο τους;
Θέλουμε να αγαπάμε τα παιδιά μας ή να χρειαζόμαστε την αγάπη τους;
Η αγνή αγάπη είναι μονόδρομος. Δεν ζητά τίποτα.
Επομένως, μπορούμε να καλλιεργήσουμε την αγάπη και το σεβασμό χωρίς όρους για τους γονείς, τα παιδιά, το σύντροφο και τα αδέλφια μας, χωρίς να χρειαζόμαστε την αγάπη, την έγκριση ή τη στήριξή τους.
Μερικοί λένε πως δεν μπορούν να αγαπούν επειδή δεν έχουν βιώσει αγάπη. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Είμαστε όλοι θεϊκές υπάρξεις και η εσώτερη φύση μας είναι αγάπη. Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ αυτή τη δικαιολογία. Όλοι ξέρουμε πώς είναι να μας αγαπούν και να αγαπάμε, ακόμη κι αν δεν το έχουμε βιώσει. Υπάρχουν αρχέτυπα μέσα στο υποσυνείδητό μας.
Η ζωή μας ανήκει σ’ εμάς και σε κανέναν άλλον. Η ζωή των γονιών μας και των παιδιών μας ανήκει σ’ εκείνους. Είμαστε αιώνιες ψυχές που παίζουμε αυτούς τους προσωρινούς ρόλους. Οι «γονείς» μας δεν είναι γονείς μας και τα «παιδιά» μας δεν είναι παιδιά μας. Είναι αδελφές ψυχές στη διαδικασία της εξέλιξης, με τους οποίους έχουμε συμφωνήσει να παίξουμε αυτούς τους προσωρινούς ρόλους σαν ευκαιρίες για την αμοιβαία μας εξέλιξη.
Μπορεί να είναι καιρός να ενηλικιωθούμε και να αφήσουμε την ανάγκη μας για έγκριση και να ζήσουμε τη ζωή μας με εσωτερική καθοδήγηση. Αυτό αφορά επίσης όλους τους άλλους που έχουμε υποσυνείδητα βάλει στο ρόλο των γονιών και από τους οποίους ζητάμε έγκριση.
Μπορεί να είναι καιρός να αφήσουμε τα «παιδιά» μας ελεύθερα να ζήσουν τη ζωή τους όπως καθοδηγούνται από μέσα τους και να ενηλικιωθούν.
Είναι πιθανόν να εκπλαγούμε από τη διαφορετική συμπεριφορά των άλλων προς εμάς, όταν τους αφήσουμε.
https://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «ΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ» του Ρόμπερτ Ήλια Νατζέμυ