Οι άνθρωποι έχουμε ένα μεγάλο ελάττωμα: είμαστε εγωιστές και κατ’ επέκταση εγωκεντρικοί. Θεωρούμε πως όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας μάς αφορούν. Ή τουλάχιστον συσχετίζονται με εμάς. Πιστεύουμε – καλώς ή κακώς – πως ο περίγυρός μας έχει μια επιρροή πάνω μας.
Για αυτό και συχνά νιώθουμε πως ό,τι διαβάζουμε ή βλέπουμε μια συγκεκριμένη περίοδο ταυτίζεται με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας την εκάστοτε στιγμή. Σαν να έχουν γραφτεί για εμάς. Λες και υπάρχει ένας κρυφός αλγόριθμος, ένα αόρατο μάτι, που μας παρακολουθεί και ξέρει ακριβώς τι αισθανόμαστε και με τι τυραννιόμαστε.
Μερικές φορές κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε πως είμαστε το κέντρο του κόσμου – τόσο του δικού μας όσο και των άλλων. Για αυτό και μεγεθύνουμε τα προβλήματα που νομίζουμε ότι έχουμε. Γκρινιάζουμε για τις διακοπές που δεν πήγαμε ή για το χρόνο που δεν είχαμε για περισσότερες. Μουρμουράμε για τις δουλειές που έχουμε και τις υποχρεώσεις που μας αναμένουν δίχως να σκεφτούμε πόσο χειρότερα θα ήταν αν δεν τα είχαμε ούτε αυτά. Πάντα για κάτι θα παραπονιόμαστε. Γιατί πάντα κάτι θα φταίει.
Μόνο όταν έρθει κάτι και μας συνταράξει καταλαβαίνουμε πόσο μικροί στ’ αλήθεια είμαστε. Και πόσο μηδαμινά είναι τα προβλήματα που θεωρούμε ότι έχουμε. “Αν δεν είναι πρόβλημα υγείας, είναι απλά προβληματισμός”, λένε κι έχουν δίκιο. Το κατανοείς πραγματικά όταν (ξανα)βρεθείς στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Όταν η ζωή σταματάει για μερικές στιγμές, ίσως και μέρες, καθώς προσπαθείς να ξανασταθείς στα πόδια σου και να λες πως έχεις την υγεία σου.
Όταν συνειδητοποιείς πως υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν χρόνια με ασθένειες, κατάκοιτοι για μήνες σε κρεβάτια. Μα δεν τους ακούς να παραπονιούνται. Αντιθέτως προσπαθούν να σου δώσουν εσένα κουράγιο.
Εσένα που βρίσκεις πάντα κάτι αρνητικό να σου χαλάει τη μέρα. Τη μέρα που θα ‘πρεπε να ευγνωμονείς που ξυπνάς το πρωί. Ξεχνάμε τόσο εύκολα τα απλά που έχουμε γιατί τα θεωρούμε δεδομένα. Και αυτό είναι το μεγαλύτερό μας λάθος.
Πηγή: Μαρία – Χριστίνα Δουλάμη