Έχουμε την τάση οι άνθρωποι να προσπαθούμε απεγνωσμένα να διατηρήσουμε τη φαινομενική ισορροπία που χαρακτηρίζει τις ζωές μας, πέφτοντας στην παγίδα του συμβιβασμού και της αποδοχής. Ακολουθώντας μια προκαθορισμένη ρουτίνα που μας προσφέρει τον έλεγχο που πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε, βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στη μουντή καθημερινότητά της.

Κρατάμε στη ζωή μας αυτούς που πάντα είχαν σκοπό να φύγουν, χωρίς ν’ αντιλαμβανόμαστε τις συνέπειες των πράξεών μας. Ανεχόμαστε τα πάντα με αντάλλαγμα το τίποτα, μόνο και μόνο για να μείνουν μαζί μας άνθρωποι που εξαρχής δεν έκαναν τίποτα για να το αξίζουν.

Δεν έγιναν το στήριγμα που τόσο πολύ χρειαζόμασταν στις δύσκολες στιγμές μας κι ούτε μας προσέφεραν λόγια ενθάρρυνσης κι αισιοδοξίας κατά τη διάρκειά τους. Δεν ήταν διατεθειμένοι να σταθούν σαν βράχοι δίπλα μας και να μοιραστούν το βάρος της απογοήτευσης και της δυστυχίας, που απειλούσε να μας καταπιεί ολόκληρους κάποιες φορές.

Το αντίθετο μάλιστα. Μας γύρισαν την πλάτη κι έπρεπε να μαζέψουμε μονάχοι τα κομμάτια της προδοσίας τους, μαζί με τα απομεινάρια του εαυτού μας που άφησε πίσω η παρουσία τους. Που μετατράπηκε στην πιο απαράδεκτη απουσία, αφού έφυγαν σαν κλέφτες χωρίς καν να μας εξηγήσουν το γιατί. Δεν έχει τη σημασία που τόσο πολύ προσπαθούμε να του αναθέσουμε το «γιατί», αλλά τουλάχιστον θα καθάριζε η θολή εικόνα που άφησαν πίσω τους και θα μπορούσαμε ν’ αναζητήσουμε την αλήθεια στις πτυχές της. Μια αλήθεια που τελικά έμεινε μισή κι ίσως να μην υπήρξε ποτέ.

Γιατί ο μόνος σκοπός αυτών των ανθρώπων ήταν να πάρουν όσα μπορούσαν χωρίς κανένα αντάλλαγμα και ν’ αποχωρήσουν μ’ ελαφρά πηδηματάκια, πριν καν προλάβουμε να τους πάρουμε χαμπάρι. Να εκμεταλλευτούν την ανυπέρβλητη καλοσύνη μας και να τη χρησιμοποιήσουν εις βάρος μας, για να γίνουν καλύτερες οι μίζερες ζωές τους.

Μια ψυχή, όμως, που δεν κατάφερε ποτέ να βρει την ευτυχία μόνη της και να την κυνηγήσει με όλο της το είναι δε θα τη ζήσει ποτέ στο έπακρον κι όπως πραγματικά της αξίζει. Θα περιπλανιέται παντού και πουθενά, χωρίς κανέναν τελικό προορισμό και δε θα κατασταλάξει σε όλα αυτά που μπορούν να της προσφέρουν απλόχερα τη θετική πλευρά της ζωής.

Γι’ αυτό, λοιπόν, διεισδύουν σαν δηλητήριο στις ζωές των ανθρώπων που ζηλεύουν παράφορα και δε φεύγουν αν δεν εκπληρώσουν το σκοπό τους. Μπορείς εύκολα να τους καταλάβεις αυτούς τους ανθρώπους. Τους περιτριγυρίζει μια αύρα τοξική κι έχουν ένα χαρακτήρα αδιάφορο. Γιατί δεν ξέρουν πως είναι να ζεις την κάθε σου στιγμή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι έχουν σπαταλήσει τα χρόνια τους μπαίνοντας και βγαίνοντας από διάφορες παραστάσεις, είτε σαν οι λύκοι του παραμυθιού είτε σαν κομπάρσοι, γιατί δεν κατάφεραν να πείσουν με το ψέμα τους.

Μην κάνεις το λάθος να τους εμπιστευτείς, σε μια απεγνωσμένη προσπάθειά σου να τους αλλάξεις τις συνήθειες και να σώσεις ό,τι δε σώζεται. Ούτε να επιτρέψεις στον εαυτό σου να πέσει θύμα της κοροϊδίας τους.

Γιατί κρατώντας στη ζωή σου τοξικούς ανθρώπους, που ήρθαν με σκοπό να φύγουν, αποτρέπεις την άφιξη αυτών που ίσως πάντα είχαν σκοπό να μείνουν. Που μαγεύτηκαν απ’ το χαρακτήρα σου και θα ήθελαν να σε γνωρίσουν γι’ αυτό που είσαι, προσφέροντάς σου τη στήριξή τους ακόμη κι αν δεν τη ζητήσεις. Που δεν περιμένουν τίποτα χωρίς αντάλλαγμα και θα έκαναν τα πάντα για να δουν τη χαρά στο πρόσωπό σου και την ευτυχία να σε κατακλύζει. Που δε ζηλεύουν αυτά που σε κάνουν διαφορετικό, αλλά νιώθουν περήφανοι που σ’ έχουν δίπλα τους κι είναι συνοδοιπόροι σου σ’ αυτό το μαγικό ταξίδι της ζωής.

Αυτούς του ανθρώπους να κρατάς δίπλα σου. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους να μοιράζεσαι τα όνειρα και τις επιθυμίες σου, γιατί θα ‘ναι ένα απ’ τα λιθαράκια προς την πραγματοποίησή τους. Αυτούς τους ανθρώπους να εμπιστεύεσαι και να συμβουλεύεσαι όταν έχεις την ανάγκη. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους να ονειρεύεσαι και να κάνεις σχέδια για το μέλλον.

Δε θα σε απογοητεύσουν. Θα’ ναι το σωσίβιό σου κάθε φορά που είσαι έτοιμος να βουλιάξεις κι ο βράχος που θα σταματάει την οργή των κυμάτων, κάθε φορά που θα είναι έτοιμα να σε παρασύρουν στη φουρτούνα σου. Θα τους αναγνωρίσεις με το που θα βρεθούν μπροστά σου, αλλά πρόσεξε, μην τους απωθήσεις μένοντας προσκολλημένος σ’ αυτούς που δεν αξίζουν.

Πηγή: Έλενα Γεωργίου