Μια γυναικοκτονία δεν έρχεται ξαφνικά κι από το πουθενά. Μπορεί να είναι η τελευταία και τραγική σκηνή μιας τοξικής σχέσης, αλλά πριν πέσει η αυλαία του θανάτου, υπήρχαν από νωρίς τα σημάδια που κραύγαζαν την παντοδυναμία που είχε ο φονιάς της γυναίκας πάνω στη ζωή της. 

Ο μέσος όρος των γυναικών θεωρούμε μια τέτοια δολοφονία ως ακραία μορφή κτητικότητας που σοκάρει μεν, αλλά με μηδαμινές πιθανότητες να συμβεί στη δική μας ζωή. Αναστενάζουμε με ανακούφιση σίγουρες πως ο δικός μας άντρας δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει εν δυνάμει δολοφόνος και συνεχίζουμε τη συντροφική ζωή μέσα στην απαξίωση και τη χειραγώγηση.

Υπάρχει ένας κοινός παράγοντας ανάμεσα στις γυναικοκτονίες και την καθημερινότητα πολλών γυναικών, που ίσως να περνάει απαρατήρητος. Είναι η έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπο και το φύλο τους. Ένας συνδετικός κρίκος που δεν πρέπει να προσπερνάμε ως ασήμαντο. Η χειραγώγηση των συναισθημάτων και των επιλογών, μαζί με τον ανύπαρκτο σεβασμό στην προσωπικότητας μιας γυναίκας, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε τοξικές συμπεριφορές, αλλά όχι απαραίτητα στο θάνατο.

Πολλές γυναίκες ζουν κάτω από την μπότα ενός δυνάστη, χωρίς όμως να φοβούνται για τη ζωή τους. Ζουν, ωστόσο, μέσα στο φόβο, την ντροπή και την ανασφάλεια. Ένας αργός συναισθηματικός θάνατος τρώει σαν σαράκι τις μέρες και τα χρόνια τους. Παρόλα αυτά δεν κάνουν το επόμενο βήμα, δε φεύγουν, ίσως με την ελπίδα ότι κάποτε τα πράγματα θα αλλάξουν, ίσως γιατί τους αξίζει μια τέτοια ζωή, ίσως γιατί δεν έχουν πού αλλού να πάνε. Θεωρούν την προσβολή του προσώπου τους, την υποτίμηση των αναγκών τους και την υπερεκτίμηση των αντοχών τους μια συντροφική κρίση που θα περάσει με τον χρόνο.

Οι άνθρωποι, όμως, δεν αλλάζουν. Μας δείχνουν μόνο το πρόσωπο που θέλουν ή έχουμε ανάγκη να δούμε κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου οι μάσκες πέφτουν.

Κυρίες μου, οφείλουμε στον εαυτό μας το  δικαίωμα του σεβασμού προς το πρόσωπο και το φύλο μας. Κι αυτή τη βασική αρχή στη ζωή μιας γυναίκας, πρέπει να τη διδάξουμε στους γιους μας και στις κόρες μας, πριν επιλέξουν τον δικό τους σύντροφο. Έχουμε την υποχρέωση να μάθουμε στα παιδιά μας πως η αγάπη δεν προσβάλλει, δε χειραγωγεί, δεν απειλεί και κυρίως, δε σκοτώνει.

Πηγή: Γεωργία Ανδριώτου