Μια γιαγιά στέλνει σε μια εφημερίδα ένα θλιβερό γράμμα γραμμένο μέσα από ένα γηροκομείο

Αυτό το γράμμα αντιπροσωπεύει τον απολογισμό της ζωής μου..

Είμαι 82 ετών..

Δεν έχω πια σπίτι..

Δεν έχω κανένα από τα αγαπημένα μου αντικείμενα..

Δεν έχω κανένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα..

Έχω μόνο κάποιον που απλά μου καθαρίζει το δωμάτιο..

Φτιάχνει το κρεβάτι μου..

Φροντίζει το φαγητό μου..

Ελέγχει την πίεση μου..

Δεν έχω πια τα εγγόνια μου..

Δεν έχω το γέλιο τους..

Δεν μπορώ πια να τα βλέπω να μεγαλώνουν..

Κάποια από αυτά έρχονται κατά καιρούς και με επισκέπτονται..

Όχι συχνά..

Δεν ξέρω πόσο θα παραμείνω..

Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω σε αυτή τη μοναξιά..

Όταν μένω μόνη κοιτάζω τις φωτογραφίες της οικογένειας μου..

Κι αυτό είναι όλο που έχω..

Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν πώς ή οικογένεια χτίζει το αύριο των ανθρώπων..

Και πως έρχεται ή στιγμή που και οι γονείς έχουν ανάγκη τη φροντίδα και την αγάπη μας ειδικά βαδίζοντας στο τέλος της ζωής τους..

Μην τους καταδικάζετε σε μοναξιά..

Μην τους ξεπληρώνετε έτσι όλα όσα έκαναν για εσάς..

Δε ζητούν πολλά για να είναι ευτυχισμένοι…