Νόμιζα πως είχα χρόνο και έδινα το χρόνο μου στους άλλους.
Αστείρευτος θεωρούσα πως ήταν και έλεγα “δεν πειράζει μωρέ, θα έρθει και η δική μου στιγμή”.

Νόμιζα πως είχα χρόνο και πουλούσα φτηνά τον δικό μου, για να ευχαριστιούνται οι άλλοι και πιστεύοντας ότι μια μέρα θα κάνω και εγώ αυτά που ποθεί η ψυχή μου.

Νόμιζα πως έχω δυνάμεις που δεν θα με εγκαταλείψουν ποτέ και έκανα υπομονή, πιστεύοντας ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, ότι θα αλλάξουν οι άνθρωποι και θα ζήσω την αγάπη που μου αξίζει, την ευτυχία που μου αναλογεί.

Έτσι πίστευα και έκρυβα τις δικές μου ανάγκες για αργότερα. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν και τα δικά μου όνειρα. Θα πάω εκείνο το ταξίδι που τόσα χρόνια λαχταρούσα.

Θα γελάσω σαν μικρό παιδί και κάποιος θα πάρει από πάνω μου, όλα εκείνα τα βάρη που κοντεύουν να με πνίξουν. Όλα τα παράπονα που μετά βίας τα κρύβω.

Θα καταλάβουν την αξία μου και θα αγαπηθώ με πάθος, σαν εκείνες τις ταινίες στο σινεμά, που φιλιούνται οι άνθρωποι και η οθόνη πετάει φλόγες, έτοιμες να σε παρασύρουν μαζί τους.

Έκλεινα τα μάτια μου στα απαθή βλέμματα που είχα δίπλα μου. Έκλεινα τα αυτιά μου στις προσβολές και στους καυγάδες, που σκοπό είχαν μόνο να με μειώσουν και να με απαξιώσουν.

Πίστευα ο χρόνος θα τα αλλάξει. Πίστευα ότι όλα θα φτιάξουν και μαγικά η ζωή μου θα μεταμορφωθεί, στη ζωή που είχα ονειρευτεί.

Έδινα, έδινα, έδινα και λαχταρούσα πίσω να πάρω απλά μια όμορφη κουβέντα, ένα χάδι, μια αγκαλιά, από εκείνες που όλα τα διορθώνουν μέσα σου.

Και ξέρεις τι πήρα; Τίποτα!

Τίποτα δεν πήρα, διότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι παρτάκηδες. Κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους και πώς θα περάσουν αυτοί καλά.

Δεν τους νοιάζει τι περνάς εσύ. Δεν ενδιαφέρονται καν για τα “θέλω” σου.

Άργησα να το καταλάβω και δεν ξέρω πλέον, αν έχω άλλο χρόνο. Διότι ο χρόνος τελικά τελειώνει, δεν είναι αέναος.

Νομίζετε ότι θα ζήσετε αιώνια;
Νομίζετε ότι έχετε χρόνο;
Λυπάμαι… Τελειώνει.
Αν περιμένετε τη Δευτέρα παρουσία, θα σας στεναχωρήσω. Ίσως αργήσει ακόμη.

Η ζωή περνάει.
Η ζωή τελειώνει, μέρα με τη μέρα.
Μην αφήσετε άλλο να περάσει.
Δεν θα έχετε χρόνο, ούτε για να το μετανιώσετε.

Καιρό το ήθελα.
Καιρό το σκεφτόμουν και όλο το ανέβαλλα.
Από σήμερα όμως, αλλάζω τη ζωή μου.

Από σήμερα θα κάνω αυτό που ευχαριστεί εμένα.
Από σήμερα θα δίνω το χρόνο μου, σε όποιον μόνο τον αξίζει.
Τέλος οι αναβολές και τέλος οι δικαιολογίες στον εαυτό μου.

Δεν υπάρχουν πια.

Τα χρόνια περνούν και δεν θα έρθουν ξανά πίσω.
Γι’ αυτό το αποφάσισα.
Ο εθισμός στη βλακεία, “μας τελείωσε”.
Ήρθε η ώρα να παλέψω για αυτά που θέλω.
Ήρθε η ώρα να υλοποιήσω τα όνειρα μου ή όσα προλαβαίνω από αυτά.

Και δεν θα με σταματήσει κανείς.

Και ξέρεις κάτι;
Καλύτερα χαμένος, παρά μετανιωμένος.

Πηγή: Τριστάνος