Κάποια μέρα θα κοιτάξεις πίσω κι όλα θα βγάζουν νόημα. Όσα ερωτηματικά σε παίδευαν καθημερινά, θα ‘ρθουν μεταμφιεσμένα σε απαντήσεις. Απαντήσεις φτιαγμένες από σκληρές αλήθειες και μάλιστα πολύ καλά ακονισμένες.
Οι απαντήσεις θα ‘ρθουν ξαφνικά, χωρίς να το περιμένεις, γιατί είναι κι αυτός ο μπάρμπα χρόνος ανάποδος και του αρέσει να τσιγκλάει, δίνοντάς σου στην αρχή την ψευδαίσθηση πως έχεις το πάνω χέρι και βάζοντάς σου μετά τρικλοποδιές, αφού θέλει πάντα να περνάει το δικό του. Σε ταλαιπωρεί, σε αναγκάζει να περάσεις από δοκιμασίες και μια μέρα αποφασίζει να σου δώσει απλόχερα και πανεύκολα όσα έψαχνες μάταια τόσο καιρό να βρεις.
Κι εσύ στέκεις καταϊδρωμένος απ’ τον αγώνα δρόμου, έχοντας πια κουραστεί να προσπαθείς να λύσεις τα άλυτα, κουνώντας εξουθενωμένα μια άσπρη σημαιούλα παρέα με τον θυμό που πλέον αποτελεί έναν απ’ τους καλύτερους σου φίλους. Τα συναισθήματα ψάχνουν άδικα λίγο χώρο στις σκέψεις σου, καθώς αν είχες τη δυνατότητα να τα αφήσεις όλα πίσω σου θα το ‘χες κάνει προ πολλού.
Με όση δύναμη σού έχει απομείνει από την εσωτερική πάλη, παίρνεις την πιο βαθιά ανάσα και γυρίζεις το κεφάλι προς τα εμπρός, αργά – αργά σαν να ταλαιπωρείσαι από αυχενικό. Γνωρίζεις πως στο εξής δε θα υπάρξουν ξανά λοξές ματιές προς τα πίσω, εφόσον ακόμα και η ελπίδα έτρεξε μακριά από σένα σαν μικρό παιδάκι.
Παρελθόν και μέλλον τα φτιάχνουν μπροστά στα μάτια σου κι εσύ στο παρόν δεν ξέρεις με τι τίτλο να ξεκινήσεις το καινούριο σου κεφάλαιο, ενώ το άγχος σου αν είχε μορφή θα ήταν σίγουρα αυτή του Γκοτζίλα. Ο δρόμος που έχεις να διανύσεις θυμίζει στα μάτια σου τον αυτοκινητόδρομο «Pan-American Highway» και εσύ είσαι με τα πόδια.
Έτσι, βήμα-βήμα, με το πέρας του μπάρμπα χρόνου και καθώς εσύ έχεις αρχίσει να γράφεις τα καινούρια σου απομνημονεύματα, έρχεται να χτυπήσει πάλι την πόρτα σου, όμως αυτήν τη φορά αντί για ταλαιπώριες και τρικλοποδιές, σού αφήνει ένα δώρο. Ένα περίεργο δώρο, μα εξίσου σημαντικό. Είναι ένας μαγικός καθρέφτης που αναπαριστά τον παλιό σου εαυτό με όλα τα αφανή ελαττώματά του, μα και τον πλήρη ανανεωμένο εαυτό σου, αυτό που είσαι τώρα.
Και όσο εσύ τους χαζεύεις, το τελευταίο πράγμα που περίμενες ήταν να ξεστομίσεις ένα «ευχαριστώ» στον μπάρμπα χρόνο. Μα το είπες, αν και διστακτικά, το είπες. Τώρα, η αγαλλίαση που νιώθεις είναι αδύνατον να περιγραφεί με λέξεις και η ειρωνεία είναι πως πια θα σου αρέσουν τα τραύματά σου, διότι κάθε φορά που θα τα κοιτάς θα σου υπενθυμίζουν πως βγήκες νικητής.