Ποιος είδε τη βολεμένη ζωή και δεν την φοβήθηκε.

 

Βλέπω ανθρώπους στα 30 και στα 40 να τους πνίγει η ρουτίνα και η δουλειά τόσο, που ξέχασαν πώς είναι να ζουν. Ξέχασαν τη μυρωδιά του έρωτα και περνάνε τα περισσότερα βράδια μόνοι σε ένα καναπέ ή με κάποιον που δε θέλουν πια ούτε να αγγίζουν.

Βλέπω ανθρώπους να φοβούνται να βγουν έξω από το κλουβί τους για να βρουν μια δουλειά που τους αρέσει και μένουν εκεί να τους τρώει την ψυχή ένα τοξικό περιβάλλον και να λένε κάθε μέρα για τα όνειρα που δεν θα εκπληρώσουν ποτέ.

Βλέπω ανθρώπους να αρκούνται μόνο σε μηνύματα μέσω μιας οθόνης αντί να πάρουν το αυτοκίνητο για να συναντήσουν τους φίλους τους.

Αν τους ρωτήσεις ποια είναι η πιο όμορφη, πρόσφατή τους ανάμνηση, πιθανόν να μη θυμούνται ή να σου πουν κάτι από τα φοιτητικά ή σχολικά τους χρόνια.

Βλέπω ανθρώπους να βολεύονται με τη μοναξιά ή με το λάθος σύντροφο αντί να ρισκάρουν να επενδύσουν συναίσθημα, κάνοντας μια νέα αρχή στα προσωπικά τους.

Βλέπω ανθρώπους να κάνουν σεξ χωρίς αίσθημα, χωρίς φαντασία απλά για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, που στο τέλος μένουν πάντα ανικανοποίητες.

Βλέπω ανθρώπους να κυνηγάνε μόνο το χρήμα και τη δουλειά, ξεχνώντας αυτούς που αγαπάνε και τους αγαπάνε, ξεχνώντας να δημιουργήσουν νέες όμορφες στιγμές που θα γίνουν πολύτιμες αναμνήσεις.

Κάθε όμορφη στιγμή μετράει. Γίνεται πολύτιμη ανάμνηση και οι αναμνήσεις μπορεί να μην στοιχίζουν τίποτα, είναι, όμως, ο μοναδικός θησαυρός που θα γεμίζει την ψυχή μας στα γεράματα και θα μας κάνει να χαμογελάμε ή να κλαίμε. Γιατί η ζωή θέλει και τον πόνο της, όπως θέλει τη χαρά. Μέσα από τον πόνο μαθαίνουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο, ωριμάζουμε, κάνουμε νέες αρχές, γινόμαστε πιο δυνατοί.

Ο φόβος είναι το χειρότερο συναίσθημα. Ο φόβος της απόρριψης, της απογοήτευσης, της αποτυχίας και γενικά όλοι οι φόβοι που κουβαλούμε μέσα μας, δε μας αφήνουν να ζήσουμε και το τραγικό είναι ότι οι φόβοι αυτοί είναι μόνο μέσα στο μυαλό μας και δεν έχουν πολλές φορές καμία υπόσταση.

Βλέπω ανθρώπους που ξέχασαν να ζουν και είναι σαν ζόμπι που περιμένουν απλά το τέλος τους. Βλέπω ανθρώπους που σε 20 χρόνια θα έχουν μετανιώσει τόσο για τις safe επιλογές που πήραν και για τα ρίσκα που δεν πήραν στον έρωτα, στη ζωή και στη δουλειά τους, που θα είναι μόνο για λύπηση.

Βλέπω ανθρώπους που τους τρώει ο εγωισμός και η έπαρση. Η κακία και το μίσος, οι ανασφάλειες και το κόμπλεξ. Πόσο χρόνο χάνουν από τη ζωή τους με μαυρισμένη ψυχή. Αντί να γελούν αυθαίρετα και αυθόρμητα, αντί να βλέπουν τη ζωή από τη θετική της πλευρά, έχουν μία μαυρίλα και μία κακία στα μάτια που σε κάνει να θες να τους χαστουκίσεις.

Βλέπω ανθρώπους που ξέχασαν τι θέλει η ζωή για είναι “καλή ζωή”. Η ζωή θέλει ρίσκο, τρέλα, πάθος, πόνο και διασκέδαση. Τα θέλει όλα, και τα καλά και τα κακά. Μισεί το βόλεμα, πληγώνεται από τις φοβίες.

Η ζωή είναι μικρή για να μη τη ζούμε, κλεισμένοι στο ασφαλές κουτάκι μας. Η ζωή είναι μικρή γι’ αυτό κάθε στιγμή της μετράει.

https://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Πηγή: Γράφει η Πράξια Αρέστη