Όσο πιο πολλά τα φώτα της αγάπης των εορτών, τόσο πιο πολλές οι γωνίες που ψάχνω να βρω.
Δεν κρύβομαι, αλλά και όλος αυτός ο ντόρος περί αγάπης και ανθρωπιάς με ενοχλεί.
Με εκνευρίζει απίστευτα το ξαφνικό αίσθημα περί συμπόνιας, συμπαράστασης, και φιλανθρωπίας.
Σαν να θυμόμαστε όλα τα άθλια αυτού του κόσμου τις ημέρες των εορτών.
Σαν οι πεινασμένοι και φτωχοί, οι μοναχοί και άποροι, να βρίσκονται εν ζωή μόνο αυτό το δεκαπενθήμερο των Χριστουγέννων.
Τον υπόλοιπο χρόνο απλά δεν καταδέχονται να εμφανιστούν.
Και εμείς εξαντλούμε τον όρο ανθρωπιά μέσα σε αυτό το διάστημα. Όπως και όσο μπορούμε.
Από κει και πέρα, ουδεμία σχέση έχουμε με το θέμα.
Γέροι σε ιδρύματα, που ξαφνικά τους θυμήθηκαν τα παιδιά τους.
Ακόμα και τα εγγόνια παράτησαν τις φωτεινές οθόνες των κινητών και έτρεξαν να τους αγκαλιάσουν.
Αυτό είναι ένα μικρό θαύμα, αν το εξετάσεις!
Παιδάκια χορτασμένα καθαρά, χαμογελαστά. Χωρίς βόμβες, χωρίς κακοποίηση χωρίς πείνα, και πάνω απ’ όλα με οικογένεια.
Αγγελικά πλασμένα, σαν να υπάρχουν μέσα σε όνειρο μάνας.
Κράτος και εκκλησία μοιράζουν χιλιάδες μερίδες φαγητού στο κόσμο, και όλοι χορταίνουν.
Ακόμα και μουσική τους βάζουν για να χορέψουν.
Τους υπόλοιπους μήνες νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, η αλήθεια να λέγεται.
Κατά τα άλλα οι καλές σου πράξεις θα σε στείλουν στον παράδεισο.
Πάντως απ’ αυτές τις μέρες, σαν παιδί θυμάμαι την αγωνία των γονιών μου, να κρατήσουν ένα επίπεδο αξιοπρέπειας αφού μεγάλωναν τέσσερα παιδιά.
Γυρίζαμε στις γειτονιές του Πειραιά λέγοντας τα κάλαντα, σε γνωστά η άγνωστα σπίτια, και αφήναμε στο τραπέζι της κουζίνας ακόμα και την δεκάρα.
Τότε μας έφταναν τα γλυκά, και η βιασύνη που είχαμε να γυρίσουμε στους δρόμους ξανά για να συνεχίσουμε το παιχνίδι.
Όλα τα σπίτια είχαν φαγητό, ακόμα και τα πιο φτωχά. Και εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Σε ορφανοτροφεία πήγαιναν οι κυρίες της εκκλησίας, αλλά όχι μόνο τα Χριστούγεννα.
Θυμάμαι πως δεν χρειαζόταν κάποια γιορτή να θυμηθείς τα παιδιά, η τους γέρους. Αυτούς που υποφέρουν, αυτούς που δεν έχουν.
Ήταν στο λόγο της Κυριακάτικης λειτουργίας.
Συμπαθάτε με που δεν αναφέρομαι στον σημερινό τους λόγο.
Μάλλον κάπου στα χρόνια που πέρασαν ξέχασα τα Ελληνικά μου, και αυτοί τα δικά τους.
Έτσι όσο περισσότερα φώτα άναβαν για τις γιορτές, όσο τα λόγια πλήθαιναν περί αγάπης, τόσο εγώ έψαχνα για γωνίες όπου η λάμψη δεν θα με έβρισκε.
Δεν υπάρχει μελαγχολία, η αλήθεια είναι πως τα χαίρομαι τα Χριστούγεννα.
Αλλά όχι μέσα στους πολλούς, όχι εκεί που το φαίνεσθαι ξεπερνά αυτό που είμαστε.
Ζεστά ανθρώπινα, μέσα στην οικογένεια, και γύρω απ’ αυτή.
Κρατάμε τα Χριστούγεννα σαν γιορτή της καρδιάς μας, σαν φωτεινό σηματοδότη της Αγάπης.
Σε αυτό το φως έχουμε ανάγκη να εκτεθούμε όλοι.
Στο Φως της Αγάπης.
Θεοδώρα Ατζεμιάν