Ζώντας σε μια πόλη, κοιμάσαι και ξυπνάς παρέα με δέκα ενοίκους στην πολυκατοικία, στριμώχνεσαι στο μετρό και κολλάς στην κίνηση, πας στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, σε επαγγελματικά meeting και καθημερινά συγχρωτίζεσαι με μια ντουζίνα ατόμων χάρη στην απελευθέρωση της επικοινωνίας και τη βελτιωμένη τεχνολογία (facebook, twitter, κ.α.).
Κάνοντας όμως μια βόλτα από τα chat και τα forum στο internet κατακλύζεσαι από ολοένα και περισσότερα απεγνωσμένα μηνύματα ανώνυμων χρηστών που πιστεύουν ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει και νιώθουν εντελώς μόνοι.
“Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήτανε τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα, κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη όσο είναι σήμερα”. (Αντώνης Σαμαράκης)
Στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο απρόσιτοι από ποτέ. Μιλάνε αλλά δεν επικοινωνούν. Συζητάνε αλλά δεν ακούνε. Ο καθένας απορροφάται με τα δικά του προβλήματα, τις δικές του έγνοιες και ανησυχίες και ζει στη δική του σφαίρα στην οποία εσύ φυσικά έχεις περιορισμένη πρόσβαση…
Στο διπλανό διαμέρισμα μένει ένας γείτονας που δεν τον έχεις δει ποτέ. Η μήπως έμενε; Μέσα σε χιλιάδες άτομα στην πόλη, εσύ δεν είσαι παρά μια απρόσωπη κουκίδα που παλεύει για κάποιο λόγο να διατηρήσει την ιδιωτικότητα και την ανωνυμία της. Σιγά-σιγά και οι παλιές γειτονιές σβήνουν και χάνονται μέσα στο αστικό χάος.
Και οι παρέες; Τι γίνεται με τις παρέες; Συρρικνώνονται και αιμορραγούν. Τώρα που περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχει τόσο ανάγκη ο ένας τον άλλο, οι άνθρωποι επιλέγουν να είναι πιο εγωιστές και πιο κλειστοί από ποτέ…
Όμως τι είναι αυτό που μας εμποδίζει τόσο από το να δεθούμε με άλλους;
Πρώτα απ’ όλα, ο χρόνος. Ο χρόνος είναι σαν το χρήμα. Τρέχει μέσα από τα χέρια σου, τελειώνει τόσο γρήγορα που θα ευχόσουν να είχες άλλο τόσο για να προλάβεις και γι αυτό το λόγο είναι πολύτιμος. Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν χρόνο να για αναπτυχθούν, να δοκιμαστούν και να ωριμάσουν και εσύ δεν τον χαρίζεις πουθενά. Δεν αντέχεις να περιμένεις, δε σ’ αρέσει να κάνεις υπομονή…
Μετά, είναι η δυσπιστία. Έχουμε πλέον χάσει την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους . Δυσκολευόμαστε να επενδύσουμε σε νέα άτομα γιατί έχουμε ήδη προδοθεί στο παρελθόν. Έχουμε γίνει περισσότερο καχύποπτοι αλλά και δειλοί. Δεν δοκιμάζουμε και δεν ρισκάρουμε από φόβο μην κάνουμε λάθος, απογοητευτούμε, προδοθούμε και πονέσουμε.
Τέλος, υπάρχει ενδόμυχα και ο φόβος της απόρριψης. Κρατάμε κρυμμένο τον πραγματικό μας εαυτό και θάβουμε τους φόβους μας γιατί αν τους ομολογήσουμε νιώθουμε ευάλωτοι. Κρύβουμε τα ελαττώματα μας πίσω από ένα ψεύτικο εγώ για να μη μας καταλάβουν και μας απορρίψουν.
Επιλέγοντας να συμπεριφερθούμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αφ’ ενός κερδίζουμε πολύτιμο χρόνο και αποφεύγουμε μεγάλα κομμάτια απογοήτευσης , αφ’ ετέρου χάνουμε και τεράστια κομμάτια συντροφικότητας… Τα πάντα στη ζωή είναι ένα κόστος ευκαιρίας…
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο είδη μοναξιάς: Η αληθινή, όταν πραγματικά δεν υπάρχει κανείς δίπλα μας και αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας και την επιβάλλουμε στον εαυτό μας. Αυτό που συνήθως συμβαίνει στη πράξη είναι το δεύτερο…
Στην ουσία πάντα θα υπάρχουν ευκαιρίες για να γνωρίσουμε ανθρώπους και είναι αποκλειστικά δική μας επιλογή να μην το κάνουμε. Κανένας μας δεν έρχεται με περίληψη και οδηγίες χρήσης μέσα στο κουτί. Πρέπει να δοκιμάσεις, να τεστάρεις και να αξιολογήσεις.
Η αξία των ανθρώπινων σχέσεων δεν μετριέται σε ώρες χαμένου χρόνου αλλά σε στιγμές επενδυμένου χρόνου.
Αυτή η αναθεώρηση της ανθρώπινης επαφής θα γίνει μόνο αν μειώσουμε την εσωστρέφεια και την ανασφάλειά μας, που έχουν χτυπήσει κόκκινο και αν συνειδητοποιήσουμε την αξία του να μοιράζεσαι με άλλους. Όταν μιλάς και εκφράζεσαι, βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος γιατί υπάρχουν κι άλλοι που περνάνε ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες και έχουν μέσα τους ακριβώς τις ίδιες ανασφάλειες με σένα αλλά εσύ δεν το ήξερες γιατί και αυτοί δεν στο είπαν ποτέ…