Ποιοι είναι μερικοί από τους λόγους που κρύβουμε τα συναισθήματά μας από τους άλλους;
Ένας λόγος μπορεί να είναι πως ντρεπόμαστε για τα συναισθήματά μας. Μπορεί να έχουμε προγραμματιστεί να πιστεύουμε πως είναι λάθος ή ένδειξη αδυναμίας να έχουμε συναισθήματα. Ή μπορεί να αισθανόμαστε πως ο άλλος θα σταματήσει να μας αγαπάει αν του λέγαμε την αλήθεια για το πώς αισθανόμαστε.
Όσο περισσότερο μπλοκαριζόμαστε εσωτερικά και κρύβουμε τα συναισθήματά μας, τόσο δεν μπορούμε να δεχτούμε τα συναισθήματα των άλλων. Όταν χτίζουμε ένα τοίχο σταματάει η ροή και από τις δύο κατευθύνσεις. Αυτό το κρύψιμο βασίζεται στο ότι νιώθουμε απομονωμένοι και ευάλωτοι από τους άλλους. Αυτό το συναίσθημα ξεχωριστότητας, μας κάνει να βυθιστούμε όλο και περισσότερο στην προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τις προσκολλήσεις μας ασφάλειας, απόλαυσης και κυριαρχίας.
Μ’ αυτό τον τρόπο θα σπαταλάμε πολλή ενέργεια καλύπτοντας την αληθινή μας φύση και προσπαθώντας να χτίσουμε μία βιτρίνα – εγώ για να «προστατευτούμε» από τους άλλους. Όταν αυτό το κράτημα των συναισθημάτων και η αρνητική ενέργεια γίνουν αρκετά έντονα, προκαλούν ανισορροπίες στο ενδοκρινικό και ανοσοποιητικό σύστημα και μπορούν να οδηγήσουν σε πολλές σωματικές και ψυχικές ασθένειες ανάμεσα στις οποίες είναι και ο καρκίνος.
Συχνά αισθανόμαστε πως οι άλλοι θα πάψουν να μας αγαπούν αν δείξουμε την αλήθεια. Αν συμβαίνει αυτό, τότε τι είδος αγάπης είναι αυτή και τι έχουν να μας δώσουν; Αξίζει τάχα αυτή η προσωρινή, ψεύτικη αίσθηση της ασφάλειας, σε βάρος της υγείας και της ευτυχίας μας αν αυτή η αγάπη είναι τόσο προσωρινή και με τέτοιους όρους; Εκεί όπου υπάρχει πραγματική αγάπη καθετί μπορεί να ειπωθεί αν ΕΙΠΩΘΕΙ ΣΩΣΤΑ.
Όταν εκφράζουμε το πώς αισθανόμαστε, δεν πρέπει να ρίχνουμε το φταίξιμο στον άλλον. Αυτό δεν θα ήταν τίμιο, διότι έχουμε ήδη επιβεβαιώσει πως οι προσκολλήσεις μας είναι η αιτία της οδύνης μας. Η αλήθεια είναι πως η συμπεριφορά του άλλου ατόμου διεγείρει τις προσκολλήσεις μας που μας κάνουν να υποφέρουμε.
Είναι σημαντικό να παίρνουμε ευθύνη για τα συναισθήματά μας. Αντί να κατηγορούμε τους άλλους και να χάνουμε την ηρεμία μας και να τους λέμε κάθε είδους άσχημα επίθετα, μπορούμε να εξηγήσουμε πως η συμπεριφορά τους ερεθίζει μία από τις προσκολλήσεις μας που μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα εκείνη τη στιγμή, και πως ελπίζουμε πως θα σταματήσουν εκείνη τη συμπεριφορά.
Μερικοί αφήνουν τους άλλους να πάρουν τις αποφάσεις και μετά αισθάνονται πληγωμένοι και δυστυχισμένοι όταν αυτό που ήθελαν, αλλά δεν εξέφρασαν δεν συνέβη. Περιμένουν από τον άλλον να διαβάζει το νου τους, και μετά στην πρώτη ευκαιρία προσπαθούν να εκδικηθούν και παραπονούνται για τον εγωισμό του άλλου ατόμου γιατί δεν τους έκανε αυτό που ήθελαν, αλλά που δεν ζήτησαν ποτέ.
Όταν επιθυμούμε έντονα κάτι, πρέπει να το αποκαλύψουμε και στους άλλους. Αυτό είναι και δικαίωμά μας και καθήκον μας. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας και να εκφράσουμε το πώς αισθανόμαστε και τι πιστεύουμε πραγματικά. Καθώς αρχίζουμε να εκφραζόμαστε περισσότερο ανοιχτά και τίμια, θα έχουμε εμπειρία περισσότερης αγάπης που θα ρέει σε μας και από εμάς σε όλες τις σχέσεις μας.
Ενημέρωση: Το Sxeseis-kai-sunaisthimata περιέχει διαφημίσεις Google . Δεν κοστίζουν κάτι σε εσάς, όμως κάνοντας ένα κλικ σε αυτές, λαμβάνει μια πολύ μικρή προμήθεια που το βοηθάει να συντηρείται.
https://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «η ψυχολογία της ευτυχίας» του ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΑΤΖΕΜΥ – εκδ. ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΖΩΗ