Μια φράση τόσο κλισέ μα συγχρόνως τόσο αλήθεια. Και είμαι τόσο ευγνώμων που έχω την τύχη να τη ζω καθημερινά… «Σ’ αγαπώ μπαμπά μου!» μου ψιθύρισε το μικρό μου τις προάλλες την ώρα που το έβαζα για ύπνο.

Δε θα πω ψέματα, κορδώθηκα σαν το παγώνι. Και συγκινήθηκα. Πολύ. Πάρα πολύ μάλλον. Ίσως να ένιωσα και κάποιου είδους δικαίωση. Όμως δε θα έπρεπε. Γιατί δεν έκανα κάτι εξωπραγματικό, ούτε καν σπουδαίο. Δεν έκανα κάτι που δεν μπορούν να κάνουν ή δεν κάνουν οι άλλοι μπαμπάδες. Το ότι βοηθάω τη γυναίκα μου με τις δουλειές του σπιτιού, το ότι ξυπνάω τα βράδια όταν βλέπει εφιάλτες το παιδί μου, το ότι θέλω να είμαι κοντά του και να του μαθαίνω πράγματα, να παίζω μαζί του και να πηγαίνουμε βόλτες στην παιδική χαρά και κολυμβητήριο και ζωγραφική και πηλό και να το πηγαίνω το πρωί στον παιδικό σταθμό, δεν με κάνουν καλύτερο πατέρα. Ούτε τα κάνω για να κερδίσω τις εντυπώσεις ή την ευγνωμοσύνη της γυναίκας μου και του παιδιού μου. Ούτε για να το παίξω στον κόσμο καλός μπαμπάς. Ότι κάνω, το κάνω για μένα. Και δεν περιμένω ανταλλάγματα. Μου φτάνει το πώς με βλέπει το παιδί μου… Αυτό είναι που μετράει.

Κάθε μπαμπάς είναι ήρωας στα μάτια του παιδιού του. Δεν έχει σημασία το πώς σε βλέπει ο κόσμος, ή αν θεωρείσαι καλύτερος από άλλους. Δεν είναι διαγωνισμός ούτε αγώνας για το ποιος είναι καλύτερος. Και δε θα έπρεπε. Εξάλλου, ποιος ορίζει τι σημαίνει καλός μπαμπάς;

Για μένα καλός μπαμπάς δεν είναι απαραίτητα ο πανταχού παρών μπαμπάς. Ας μην ξεχνάμε ότι ο μπαμπάς έχει επαγγελματικές και άλλες υποχρεώσεις που πολλές φορές μπορούν να στερούν την παρουσία του από την οικογένεια. Και κούραση που ίσως τον αποτρέπει κάποιες φορές να συμμετέχει όσο θα ήθελε ο ίδιος. Ούτε είναι ο δυνατός, αποτελεσματικός και υπεράνθρωπος πατέρας που έχει τη λύση και την απάντηση για όλα. Ούτε εκείνος που τα κάνει όλα τέλεια. Εξάλλου αυτό είναι αδύνατο, γιατί τέλειος σημαίνει να μην κάνεις λάθη. Και οι μπαμπάδες κάνουν λάθη. Και αρκετά μάλιστα. Αλλά αυτό είναι που τους κάνει μπαμπάδες.

Για μένα καλός μπαμπάς είναι αυτός που είναι αληθινός, αυθεντικός και ισορροπημένος. Γιατί στην τελική αυτό που αποκομίζει ένα παιδί από έναν τέτοιο μπαμπά είναι η αίσθηση της ισορροπίας, της αρμονίας και της εμπιστοσύνης. Για μένα καλός μπαμπάς είναι αυτός που προσπαθεί να είναι καλός και θέλει να γίνει ακόμα καλύτερος. Για μένα καλός μπαμπάς είναι αυτός που βάζει το παιδί του και τις ανάγκες του πάνω από τον ίδιο και τα δικά του θέλω. Έτσι λοιπόν γίνεσαι καλός μπαμπάς. Αληθινός. Έτσι γίνεσαι «ήρωας». Ήρωας στα μάτια του παιδιού σου. Ούτως ή άλλως δεν χρειάζονται πολλά για να συμβεί αυτό. Αρκεί να θέλεις να είσαι εκεί. Και να το δείχνεις. Όπως μπορείς, αλλά όσο μπορείς περισσότερο…

O μπαμπάς μπορεί να μη φοράει κόκκινη μπέρτα ούτε και να τρέχει με ταχύτητα φωτός και σίγουρα δεν πετάει. Για τα παιδιά όμως, ο μπαμπάς είναι ο ήρωας τους. Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου.

Πηγή: Γράφει ο Σταύρος Σταυρινός