Πάρα πολλοί άνθρωποι φοβούνται να πούνε όχι. Συνήθως αυτό προκύπτει όταν θέλουν να ικανοποιούν τους πάντες και αισθάνονται την υποχρέωση να μην αρνηθούν να καλύψουν τις ανάγκες του άλλου, ακόμα κι αν δεν μπορούν.
Δεν σέβονται τα όριά του εαυτού τους και της προσωπικότητας τους φοβούμενοι μήπως γίνουν λιγότερο αρεστοί λέγοντας όχι ή απαιτώντας από τον εαυτό τους το τέλειο. Ωστόσο, τα όρια αυτά του εαυτού μας είναι αναγκαία αφού δείχνουν τις σωματικές και ψυχικές μας αντοχές. Είναι εκεί για να προφυλάσσουν τον εαυτό μας και να μας βοηθούν να ζούμε μια καλύτερη ζωή.
Το να έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να επιλέγει, τον βοηθά να αισθάνεται δυνατός και σημαντικός αλλά και τον βοηθά να ανακαλύψει περισσότερα για τον εαυτό του. Όλοι εκείνοι που δεν είναι σε θέση να αρνηθούν τίποτα στους άλλους είναι πεπεισμένοι ότι δεν μπορούν να πουν «όχι» και να ζήσουν χωρίς να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες που έχουν οι άλλοι από αυτούς ή ίδιοι από τον εαυτό τους. Είτε σε επαγγελματικό, είτε σε προσωπικό επίπεδο νιώθουν υποχρεωμένοι να λένε συνεχώς «ναι» σε κάθε απαίτηση για να μην χάσουν την εύνοια των άλλων και παραβιάζουν κατάφωρα τις αντοχές και τα όρια τους με κίνδυνο ακόμα και να αρρωστήσουν σοβαρά.
Γενετικά ο άνθρωπος δεν είναι υπέρ ον και πρέπει να το αποδεχθεί αυτό γιατί απλά κανείς δεν είναι τέλειος και ικανός να κάνει τα πάντα. Όχι μόνο το άτομο θα πρέπει να αναγνωρίσει τους περιορισμούς του, αλλά και θα πρέπει να τους κάνει γνωστούς και στους άλλους. Να διαφυλάξει την ιδιωτική του ζωή και τα όρια του αλλά να είναι σε θέση την ίδια στιγμή να διαφυλάττει και να σέβεται τα όρια των διπλανών του.
Κανένας από εμάς δεν μπορεί να είναι πάντα έτοιμος να ανταποκριθεί στις ανάγκες των άλλων άνευ όρων ή να κάνει τα πάντα τέλεια γιατί απλά έχουμε τους περιορισμούς μας ή επειδή δεν είμαστε σε θέση το πράξουμε ή επειδή έχουμε να αντιμετωπίσουμε – ικανοποιήσουμε τις δικές μας ανάγκες.
Πρέπει το κάθε άτομο να έχει ένα μέτρο στις απαιτήσεις και στις επιθυμίες του, καθώς και στο τι μπορεί να προσφέρει στον άλλον. Να αξιολογεί αυτά που του ζητούνται και να δρα ως εκεί που θέλει και αντέχει και όχι πέρα από την θέληση και την δύναμη του. Είναι η έλλειψη του μέτρου και η υπερβολή στον τρόπο ζωής του που οδηγεί τον άνθρωπό στην χρόνια κόπωση αλλά και σε άλλες ασθένειες όπως η κατάθλιψη, η αϋπνία, η υπερκόπωση. Είναι η έλλειψη ορίων και μιας υγιούς καθημερινότητας που οδηγεί κάποια άτομα να αισθάνονται ανασφάλεια και να γεμίζουν με φόβους.
Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται συχνά περισσότερο από όσο μπορούν και κάτω από συνεχή πίεση εξαντλώντας τα όρια τους. Υποτίθεται πως υπάρχουν νόμοι και κανόνες που προστατεύουν τους εργαζομένους από τέτοια περιστατικά αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν καταφεύγουν σε αυτά αφού έχουν τον φόβο της απόλυσης. Εδώ σίγουρα θα πρέπει ο εργαζόμενος να αξιολογήσει τι είναι καλύτερο και να προσπαθήσει να κρατήσει το μέτρο. Το να σέβεστε τα όρια σας, σας προσφέρει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας και σας βοηθά να συνειδητοποιήσετε τις δυνατότητες σας και τις ικανότητές σας. Γνωρίζοντας τον εαυτό σας θα μάθετε να διατηρείτε την ισορροπία, να εκμεταλλεύεστε τις δυνατότητες που έχετε για να αντιμετωπίσετε αυτές τις προκλήσεις που συνεχώς αυξάνονται.
Δεν πρέπει να υπερβαίνουμε τα όριά μας για το φόβο του να μην αγαπηθούμε και για το φόβο του να πληγώσουμε τους άλλους. Θα πρέπει να πάψουμε να είμαστε τελειομανείς και να πάψουμε να αγωνιζόμαστε συνεχώς για να είμαστε καλύτεροι από τους άλλους. Να ενεργούμε με πίστη και αποφασιστικότητα και να θυμόμαστε πως τα όρια μας δεν προσβάλλουν κανέναν και είναι ζωτικά απαράβατα ακόμη και από μας.
Το να είσαι υποστηρικτικός δεν σημαίνει να κάνεις περισσότερα από ότι μπορείς. Αν αντικειμενικά δεν είσαι σε θέση να βοηθήσεις δεν χρειάζεται να δικαιολογηθείς ή να αγχωθείς για το τι θα σκεφτεί ο άλλος, γιατί οι άλλοι είναι πάντα ελεύθεροι να πιστεύουν ότι θέλουν.
Κρατήστε χρόνο και δυνάμεις για να φροντίσετε τον εαυτό σας. Δεν είναι εγωιστικό. Είναι πνευματική, σωματική και ψυχική ανάγκη και μπορεί να καλυφθεί μόνο από εσάς.
http://Sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Από το βιβλίο “Και τώρα πως λέμε όχι;” Πέιφερ Βέρα, Εκδ. Διόπτρα