Για ποιο λόγο ένας αδαής (οποιοσδήποτε αδαής, ή κι εμείς οι ίδιοι) μπορεί να ήθελε να βγει από την άγνοια μέσα στην οποία ζει εν αγνοία του;
Λέμε συνήθως, ότι για να διανύσεις το πρώτο κομμάτι του δρόμου και να γίνεις πιο σοφός, η ευφυία δεν μπορεί να σε βοηθήσει, η δουλειά δεν μπορεί να σε βοηθήσει, τα χρήματα δεν μπορούν να σε βοηθήσουν, και ούτε κι η ομορφιά.
Ίσως να μπορεί η αγάπη. Και λέω «ίσως», γιατί δεν βοηθάει και πολύ να σκέφτεσαι την αγάπη. Αντιθέτως, αν τη νιώσεις, τότε ναι, πράγματι μπορεί ν’ αλλάξεις.
«Αγάπα με όταν λιγότερο το αξίζω, γιατί τότε περισσότερο το έχω ανάγκη», λέει ο Δρ. Τζέκιλ στο βιβλίο του R. L. Stevenson.
Ο μόνος πιθανός λόγος για να θελήσω να βγω απ’ τη σιγουριά της άγνοιας είναι να νιώσω την ακατάσχετη επιθυμία ν’ ακολουθήσω κάποιον που, με αληθινό ενδιαφέρον για το δικό μου καλό, μου απλώνει το χέρι και μου ζητά να πορευτούμε πλάι πλάι σ’ έναν άγνωστο δρόμο.
Υποστηρίζω, λοιπόν, ότι ο μοναδικός λόγος που θα είχα για να δοκιμάσω να ξεφύγω από την άγνοια, θα ήταν η τρυφερότητα και η εμπιστοσύνη ενός δασκάλου ή μιας δασκάλας που θα μου πρόσφερε ανιδιοτελώς αγάπη και θα μου υποδείκνυε μια πορεία. Τότε μόνο η μάθηση θα γινόταν απόλαυση, θα γινόταν αναγέννηση, θα γινόταν νέες εμπειρίες, θα γινόταν παιχνίδι.
Http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Από την άγνοια στη σοφία» του Χόρχε Μπουκάι – εκδ. opera