Αλήθεια, μήπως όλοι μας κάποιες φορές χτίζουμε μάντρες και στρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας; Πώς θα ξεφύγουμε από τον εγωκεντρισμό μας και πώς θα συμβιβαστούμε με τις ανάγκες των άλλων;
Μήνας: Ιούλιος 2016 (Σελίδα 1 από 2)
Ας θυμηθούμε όλοι, λοιπόν, εκείνο το μάθημα που διαβάζαμε εδώ κι ένα μήνα, τελικά έπεσαν όλα όσα δεν είχαμε δώσει σημασία και πατώσαμε…
Ο αλλόκοτος όσο και πολύτιμος ρόλος της διαίσθησης πάντοτε υπήρξε ομιχλώδης και ελκυστικός για τους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος γεννιέται με σκοπό να χαίρεται τη ζωή. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς δεν το αντιλαμβανόμαστε νωρίς κι αναμοχλεύουμε τις στάχτες μας για καιρό. Έρμαια των ανασφαλειών και του εγωισμού μας κατατρώμε το μέσα μας και χάνουμε το νόημα της ζωής, που είναι να προχωράμε. Ό,τι και να συμβαίνει, όπως κι αν έρθουν τα πράγματα, έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας να προχωράμε. Γιατί η ζωή συνεχίζεται.
Υπάρχουν διάφορες εντάσεις στις συναισθηματικές σχέσεις που δημιουργούμε με τους γύρω μας. Στο ένα άκρο είναι οι καθημερινές σχέσεις χωρίς πολλές υποχρεώσεις, υπερβολικές δεσμεύσεις ή μεγάλη σημασία, τις οποίες, προτιμώ να τις ονομάζω γενικά διασταυρώσεις. Και τις ονομάζω έτσι, γιατί έτσι λειτουργούν: οι δρόμοι ενός άντρα και μιας γυναίκας πλησιάζουν και πλησιάζουν, ώσπου κάποια στιγμή εφάπτονται.
Η αληθινή αγάπη στη φιλική ερωτική συγγενική σχέση αναπνέει χάρη στην αποδοχή και τον σεβασμό. Όταν δεν υπάρχουν αυτά, ερωτευόμαστε τον έρωτα στο πρόσωπο του άλλου, αγαπάμε την ίδια την αγάπη, αυτό που ενσαρκώνει ο άλλος για μας, αλλά όχι τον ίδιον.
Συγνώμη εαυτέ μου…..Συγνώμη ψυχή μου που σε πόνεσα τόσο. Συγνώμη που σε άφησα μονάχη σου να περιπλανιέσαι σε δρόμους ξένους, τρομακτικούς, διαφορετικούς από εσένα. Συγνώμη που δεν είχα το θάρρος να σε ‘’αντικρίσω’’ και να παραδεχτώ τα λάθη μου. Δεν μπορούσα….Τώρα πια το παραδέχομαι. Έβλεπα και καταλάβαινα τις ανάγκες σου, τα παράπονά σου, τα προβλήματά σου κι όμως δεν ήθελα να τα ομολογήσω.
Αυτές οι εξωτερικές πηγές ασφάλειας, αγάπης, ικανοποίησης και ομορφιάς είναι επίπλαστες, προσωρινές και πολύ εύθραυστες.
Ξεκινάς με ένα τσουβάλι γεμάτο ανθρώπους. Άνθρωποι που αποκαλείς γνωστούς, φίλους, συμφοιτητές, συνάδελφους, κολλητούς, γείτονες, συμμαθητές.
O έρωτας θα τολμούσα να πω ότι είναι εκείνη η εσωτερική πηγή που δημιουργεί πάθη, έντονες αντιδράσεις, υπερβολή και εκτός ορίων συμπεριφορές. Η λογική παύει να υπάρχει και το μυαλό δεν έχει καμία επήρεια πάνω στο σώμα. Τη στιγμή όπου ο θεός Έρωτας σε χτυπά με τα βέλη του, παραλύεις. Λειτουργεί μονάχα η καρδιά και κυρίως η σάρκα.
